regional order forms     注文用紙     ¥ € $ NOW IN STOCK! 販売中！ SD Card: ¥4500 JPY | €45,00 EUR | $55.00 USD EP 1: ¥2500 JPY | €23,00 EUR | $27.00 USD EP 2: ¥2500 JPY | €23,00 EUR | $27.00 USD   COMPLETIST BUNDLE (SD + EP's 1-2): ¥8500 JPY | €80,00 EUR | $90.00 USD   Includes remixes by DJ Sprinkles! *All prices include international shipping. 送料込み。

κορυφή | άλμπουμ | κείμενο

Audio

1. ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΧΘΕΙ (Ήχος/ανάγνωση για αιμομικτικό πορνό)
   Names Have Been Changed (Sound/Reading for Incest Porn)
   Duration: 00:43'00 (h:m's) 48k/24bit AIFF
   (Excerpt / 抜粋) 1:00 986K MP3 128kB/s
   
2. ΠΑΡΑΔΕΞΟΥ ΟΤΙ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ (ΚΑΙ ΦΥΓΕ) (Ήχος/ανάγνωση για γκέι πορνό)
   Admit It's Killing You (And Leave) (Sound/Reading for Gay Porn)
   Duration: 00:43'00 (h:m's) 48k/24bit AIFF
   (Excerpt / 抜粋) 1:00 986K MP3 128kB/s
   
3. Bonus: Admit It's Killing You (And Leave) (Piano Solo)
   Duration: 00:14'10 (h:m's) 48k/24bit AIFF
   (Excerpt / 抜粋) 1:00 986K MP3 128kB/s
   
4. Bonus: Names Have Been Changed (Sprinkles' House Arrest)
   Duration: 00:10'41 (h:m's) 48k/24bit AIFF
   (Excerpt / 抜粋) 1:00 986K MP3 128kB/s
   
5. Bonus: Admit It's Killing You (And Leave) (Sprinkles' Dead End)
   Duration: 00:14'39 (h:m's) 48k/24bit AIFF
   (Excerpt / 抜粋) 1:00 986K MP3 128kB/s
   

Video

Deproduction
(EN) Duration: 01:16'00 (h:m's) HD Video 1920x1080 48k/320kB/s Audio
不産主義
(JP) Duration: 01:16'00 (h:m's) HD Video 1920x1080 48k/320kB/s Audio

Text

Deproduction
(EN, JP, GR, DE)

κορυφή | άλμπουμ | κείμενο

ΑΠΟΠΑΡΑΓΩΓΗ ΜΕΡΟΣ 1
ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΧΘΕΙ
Ήχος/ανάγνωση για αιμομικτικό πορνό

Μετάφραση: documenta 14

Ρέικο

Η Ρέικο, μαθήτρια τρίτης τάξης του Γυμνασίου, παρακολουθούσε ένατο πιο πρόσφατο έργο στην ιαπωνική τηλεόραση με θέμα τη μονογονεϊκή μητρότητα. Πέρσι της είχε αρέσει μια εκπομπή με θέμα μια ηρωική δεκαπεντάχρονη μητέρα. Εδώ, ηρωίδα ήταν μια εικοσάχρονη. Οι πρωταγωνίστριες ήταν πάντα πανέμορφες, σεμνές, μερικές φορές μπερδεμένες, αλλά τελικά ικανές να αξιοποιήσουν το μητρικό ένστικτο που επικρατούσε πάνω από όλα. Τα παιδιά τους ήταν αξιαγάπητα, φρόνιμα, ακόμα και σοφά – εκτός από σύντομες σκηνές με μουσική επένδυση κωμωδίας, που έδειχναν τις μαμάδες εξουθενωμένες από την ανεξάντλητη ενέργεια των παιδιών τους. Φαινόταν δύσκολο να είσαι μόνη μητέρα αλλά άξιζε τον κόπο. Ό,τι προβλήματα ανέκυπταν μπορούσαν να ξεπεραστούν χάρη στην ψυχική δύναμη και την υποστήριξη μιας αγαπημένης οικογένειας. Οι λύσεις στα προβλήματα της μονογονεϊκής οικογένειας δεν προέρχονταν από τον δημόσιο χώρο. Η ιδιωτική ζωή της μητέρας στην Ιαπωνία άλλαζε αλλά η κοινωνία ήταν σταθερή. Η μορφή της ιαπωνικής οικογένειας άλλαζε αλλά η σημασία της οικογένειας παρέμενε σταθερή. Ακολουθούσε το βραδινό δελτίο ειδήσεων. Πάλι η Βόρεια Κορέα. «Είναι τόσο θλιβερό», έλεγε η μάνα της Ρέικο, «μεγαλώνουν με την προπαγάνδα και δεν ξέρουν τι είναι αλήθεια και τι όχι».

Γκάρι

Ο Γκάρι ήταν είκοσι τριών όταν τα θαλάσσωσε με το προφυλακτικό στο σεξ με την κοπέλα του που ήταν ήδη μαζί ήδη δύο χρόνια. Έμεινε μέσα της μετά την εκσπερμάτιση, διέρρευσε σπέρμα από το προφυλακτικό, κι εκείνη έμεινε έγκυος. Παρότι είχαν ήδη συζητήσει για το ενδεχόμενο να κάνει έκτρωση αν ποτέ έμενε έγκυος κατά λάθος, αυτή τη φορά εκείνη αρνήθηκε να το κάνει. Εκείνος την ικέτεψε να μην κρατήσει το παιδί, τόσο για την ίδια όσο και για εκείνον, αλλά η τελικήά η απόφαση ήταν δική της. Ο Γκάρι έπρεπε να τη σεβαστεί. Ταυτόχρονα, δεν μπορούσε να αναλάβει εξαναγκασμένα επιτρέψει στον εαυτό του να εξαναγκαστεί στον ρόλο του πατέρα ενός ανεπιθύμητου παιδιού. Ήξερε ότι δεν θα ήταν υγιής μια οικογένεια γεμάτη πικρία και δυσφορία, και της είπε ότι αν επέμενε να κρατήσει το παιδί, θα το έκανε μόνη της. Έτσι τελείωσε η σχέση τους. Μετά τη γέννα, οι δικηγόροι τεκμηρίωσαν ότι πατέρας ήταν ο Γκάρι, και το Δημόσιο άρχισε να του κάνει κρατήσεις από τον μισθό για διατροφή του παιδιού. Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια, μένουν άλλα τρία και τελειώσαμε.

Πόλα

Η Πόλα ήταν γύρω στα τριάντα όταν αποφάσισε, μαζί με τον άντρα της, να προσπαθήσει να αποκτήσει παιδί. Οι γιατροί είχαν προειδοποιήσει ότι λόγω του ιστορικού της η εγκυμοσύνη θα ήταν επικίνδυνη, αλλά το μόνο που ήθελαν ήταν ένα υγιές παιδί. Μόνο ένα. Θα έκαναν τα πάντα όπως έπρεπε, και μετά η οικογένειά τους θα ήταν ολοκληρωμένη. Όλα έδειχναν να πηγαίνουν τέλεια. Η σύλληψη έγινε εύκολα, και όλες οι προγεννητικές εξετάσεις έδειξαν ότι το κοριτσάκι της δεν είχε προβλήματα. Μόνο λίγες βδομάδες μετά τον τόκετο, ο παιδίατρος τους είπε το αδιανόητο νέο. Το παιδί τους έπασχε από σύνδρομο Ντάουν. Μετά το αρχικό σοκ και την οδύνη για την απώλεια ενός προσχεδιασμένου μέλλοντος, οι δύο γονείς εντάχθηκαν σε τοπικές ομάδες υποστήριξης για το σύνδρομο Ντάουν. Έμαθαν να σκέφτονται ξανά για την τελειότητα της κόρης τους, να τη θεωρούν ένα δώρο, μια σκέψη του Θεού, αγνή, αγαπητή και επιθυμητή. Τώρα η Πόλα δίνει σε συγγενείς και φίλους αυτοκόλλητα που λένε «Χαρείτε το σύνδρομο Ντάουν».

Μίτσικο

Η Μίτσικο ήταν τριάντα ετών όταν έμεινε έγκυος. Δεν ήξερε πολύ καιρό τον φίλο της, αλλά ένιωθε ότι είχε περάσει ο καιρός της αποκατάστασης, κι έτσι τον παντρεύτηκε και παραιτήθηκε από τη δουλειά της. Δέχτηκε την πρόταση γάμου του με αυτοματισμό, όπως ακριβώς της τέθηκε. Η γαμήλια τελετή ήταν συμβατική, με όλες τις τελευταίες τάσεις στη μόδα των γάμων. Αγόρασαν ένα προκατασκευασμένο σπίτι με δάνειο. Ουσιαστικά σταμάτησαν να κάνουν σεξ μετά τη γέννα. Κοιμούνταν οι τρεις τους τον πρώτο χρόνο, μετά εκείνος μεταφέρθηκε σε άλλο δωμάτιο για να κοιμάται καλύτερα. Εν πολλοίς ήταν ανακουφιστικό που οι νύχτες απαλλάχθηκαν από τη σεξουαλική ένταση, όση κι αν ήταν αυτή που είχε απομείνει, και η Μίτσικο αφοσιώθηκε πλήρως στο παιδί της. Επτά χρόνια αργότερα, το παιδί πήγαινε στο σχολείο, και η Μίτσικο βρήκε λίγο περισσότερο χρόνο για τον εαυτό της. Την κυρίευσε η ανία. Ήταν σίγουρη ότι ο άντρας της είχε ερωμένη, γι’ αυτό κι εκείνη άρχισε να αναζητά εραστή στο διαδίκτυο. Απλώς για πλάκα. Τίποτε το απειλητικό για την οικογένειά της. Ίσως κάποιον αλλοδαπόΜπορεί και ένας ξένος.

Σάλμα

Η Σάλμα ήταν είκοσι εννέα ετών, η κόρη της επτά. Είχε έρθει η ώρα να κανονίσει τις «διακοπές για χειρουργείο» της κόρης της, το ειδικό ταξίδι για την περιτομή των γυναικών. Αυτό που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ορίζει άψυχα ως «Τύπους 2 FGC», η αφαίρεση της κλειτορίδας και των μικρών χειλέων. Θα πετούσαν από την παγωμένη Μινεσότα στη ζεστή Φλόριντα, και τη θέρμη μιας γιατρού που καταλάβαινε τι ήθελε η Σάλμα για την κόρη της. Θεωρούσε πολύ ειρωνικό ότι αυτό που επιθυμούσε για την υγεία, τη γυναικεία φύση και την κοινωνική αποδοχή της κόρης της ήταν αυτό ακριβώς που απομόνωνε την κοινότητά της από τον υπόλοιπο κόσμο. Επρόκειτο για γυναικεία υπόθεση. Έτσι είχε γίνει καθαρή και υγιής και η ίδια. Η καθαρότητα, μάλιστα, αποδεικνυόταν από την ομαλότατη γέννα ενός όμορφου κοριτσιού που έχαιρε άκρας υγείας και στη συνέχεια. Η Σάλμα έβλεπε ότι τα μέσα ενημέρωσης θα παρουσίαζαν την ίδια και τον άντρα της σαν άπονα τέρατα, αλλά ήταν σίγουρη ότι ίσχυε το αντίθετο. Αυτό το ταξίδι γινόταν ακριβώς για να μη γίνει η κόρη της ένα τέρας που δεν θα το αγαπούσε κανείς.

 
Κρέιγκ

Ο Κρέιγκ είχε λατρέψει την αγγειεκτομή του. Είχε λατρέψει το γεγονός ότι ανέλαβε την πλήρη ευθύνη για τη δική του αντισύλληψη, καθώς επίσης τη σεξουαλική ελευθερία που είχε χαρίσει στον ίδιο και στιους μόνιμεους συντρόφους του ανά τα χρόνια. Παράλληλα, ανέκαθεν τον γοήτευαν οι παράδοξες και ακόμα και γελοίες αντιδράσεις ορισμένων γυναικών μόλις μάθαιναν για την επέμβαση αυτή. Μερικές δεν το πίστευαν στην αρχή, θεωρούσαν ότι ήταν η ατάκα ενός άντρα που δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει προφυλακτικό. Αρκετές την μπέρδευαν με τη στείρωση και την απώλεια τεστοστερόνης, νομίζοντας ότι τώρα δεν θα μπορούσε να έχει στύση ή σπέρμα για να τις γονιμοποιήσει – παρότι δεν ήθελαν μια εγκυμοσύνη. Επέμεναν ότι ήταν πιο λογικό η γυναίκα να υποστεί υστερεκτομή, παρότι ήταν πολύ πιο περίπλοκη και επικίνδυνη επέμβαση. Μερικές τον αποκάλεσαν ψυχασθενή και εγωιστή, είπαν ότι ήταν «άρρωστος» και ρώτησαν τι θα έκανε αν κάποτε γνώριζε μια νεότερη γυναίκα που θα ήθελε να αποκτήσει παιδί. Παραδόξως, όμως, εκείνος διαπίστωνε ότι τελικά άρεσε σε όλες: πόσο ειρωνικό ότι έσπευδαν να κρίνουν τις αρχές του, αλλά κατέληγαν να παραβλέπουν τις δικές τους.

Άμπερ, Τζάσμιν και Κόρεϊ

Η Άμπερ, η Τζάσμιν και η Κόρεϊ ήταν τρίδυμες, αποτέλεσμα των φαρμακευτικών ουσιών που προάγουν τη γονιμότητα. Οι δύο μανάδες τους χαριτολογούσαν: «κατά ένα τρίτο προσχεδιασμός, κατά δύο τρίτα έκπληξη!». Τώρα που είχαν γίνει είκοσι τεσσάρων ετών, οι τρίδυμες έγραφαν ομαδική μεταπτυχιακή διατριβή με θέμα τις κοινωνικές επιπτώσεις των υψηλών ποσοστών πολλαπλών γεννήσεων κατόπιν εξωσωματικής γονιμοποίησης στις κοινότητες λεσβιών. Μεγαλώνοντας, κατά καιρούς είχαν γνωρίσει κι άλλα τέτοια παιδιά –συνήθως δίδυμα– αλλά μόνο όταν πήγαν στο πανεπιστήμιο δημιούργησαν ένα επίσημο δίκτυο με ομοίους τους. Όλοι μαζί ανακάλυψαν τις διατροφικές διαταραχές στα κορίτσια και την κατάθλιψη και στα δύο φύλα, με μία περίπτωση αυτοκτονίας. Όλα τα προβλήματά τους πήγαζαν από τις αντιφάσεις στις προσπάθειες των λεσβιών να ενθαρρύνουν την ατομικότητα ενώ εξαρτώνταν από μια προβληματική βιομηχανία γονιμοποίησης που διακινδύνευε τις πολλαπλές γεννήσεις για χάρη γρήγορων αποτελεσμάτων. Η Τζάσμιν επινόησε τον όρο για την κρίση που αναμενόταν να προκύψει από αυτό: «Διατομεακή Εξωσωματική Ομοιογένεια».

 
Ντέμπι

Η Ντέμπι ήταν δεκαπέντε χρονών όταν έμεινε έγκυος. Η οικογένειά της είχε μετακομίσει από το Ουισκόνσιν στο Άρκανσο δύο χρόνια νωρίτερα. Ήταν λευκοί, όπως και όλοι οι γείτονές τους, εκτός από μία οικογένεια μαύρων με έναν γιο δύο χρόνια μεγαλύτερο από την Ντέμπι. Αυτός ήταν ο πατέρας του παιδιού της. Η οικογένειά του ήλπιζε ότι η Ντέμπι θα έκανε έκτρωση, αλλά οι ευσεβείς καθολικοί γονείς της δεν ήθελαν ούτε να το ακούσουν. Η υιοθεσία θα ήταν η μόνη λύση. Η Ντέμπι ήταν πολύ μικρή για να γίνει μητέρα, πολύ μικρή για να καταστρέψει τη ζωή της με ένα μωρό στην αγκαλιά. Ένα μαύρο μωρό. Ήδη οι υπόλοιποι γείτονες την αποκαλούσαν «νεγροπηδηχτούλα». Κι εκείνον τον θεωρούσαν βιαστή. Η οικογένειά της θα αναγκαζόταν να γυρίσει στο Ουισκόνσιν, εκείνη θα άφηνε το σχολείο για έναν χρόνο, θα γεννούσε και μετά θα έδινε το παιδί για υιοθεσία. Αυτός θα ήταν ο σταυρός του μαρτυρίου της. Ύστερα, θα μπορούσε να κάνει νέα αρχή. Θεού θέλοντος. Για τους γονείς της και τον ιερέα τους, αυτή ήταν η πιο λογική και συμπονετική αντίδραση όσον αφορά όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη.

Τρις

Η Τρις ήταν δεκαεννέα μηνών όταν μια οικογένεια Καναδών την υιοθέτησε στο Βιετνάμ. Τώρα στα σαράντα της, δεν ήξερε τίποτα για τη φυσική της μητέρα. Όταν μεγάλωνε, οι θετοί γονείς της πρότειναν διάφορες θεωρίες. Μερικές ήταν πολύ τρυφερές, όπως μια μητέρα που κλαίγοντας αφήνει το μωρό της στα σκαλιά του ορφανοτροφείου. Σίγουρα παρακολουθούσε από μακριά, περιμένοντας να σιγουρευτεί ότι οι καλόγριες ανακάλυψαν την πολυαγαπημένη κόρη της και την πήραν μέσα. Ίσως ήταν εκεί και ο πατέρας της, παρηγορώντας τη γυναίκα που αγαπούσε ότι έκαναν το σωστό, ενώ συγκρατούσε και ο ίδιος τα δάκρυά του. Άλλες θεωρίες ξεστόμιζαν Όόταν οργίζονταν με τις αταξίες της Τρις ξεστόμιζαν άλλες εκδοχές, όπως ότι η μάνα της ήταν ένα πρεζόνι που την γκάστρωσε Αμερικανός φαντάρος. Κοιτώντας προς τα πίσω, η Τρις ήξερε ότι όλα αυτά ήταν λόγια του αέρα. Θεωρίες. Εκφράσεις λατρείας και μεταμέλειας από τους θετούς γονείς της. Τα ίδια αισθήματα έτρεφε κι εκείνη γι’ αυτούς. Η διαρκής ένταση φαίνεται ότι ήταν το θεμέλιο της οικογένειάς τους. Ένταση πολύ φυσική για τους άλλους, υιοθετημένη από αυτήν. Η Τρις σπάνια σκεφτόταν τη φυσική της μητέρα, αλλά όταν το έκανε ήλπιζε ότι εκείνη δεν θα ένιωθε ούτε μεταμέλεια ούτε λατρεία για το παιδί που απαρνήθηκε. Μόνο αδιαφορία. Αδιαφορία για την οικογένεια, που η Τρις ευχόταν να ήταν κληρονομική.

Καρλ

Ο Καρλ πήγαινε σε όλες τις μεγάλης κλίμακας διαμαρτυρίες εναντίον των εκτρώσεων στην κωμόπολη της Άιοβα. Δεν ήταν διοργανωτής, ούτε συμμετείχε στους καθημερινούς αποκλεισμούς των κλινικών που έκαναν εκτρώσεις, αλλά ακολουθούσε. Ήταν ένας από τους πιστούς. Πίστευε στη ζωή. Στα πενήντα του, ο Καρλ ήταν κατά δήλωσή του ο γιος ενός άπονου μεθύστακα. Συνεπώς δεν έπινε ποτέ, αλλά κεκλεισμένων των θυρών κακοποιούσε την οικογένειά του – όπως ο πατέρας του. Στο ταλαιπωρημένο πανό που κρατούσε στις διαμαρτυρίες έγραφε με γοτθική γραμματοσειρά: «Υιοθεσία όχι έκτρωση». Είχε βάλει μια από τις κόρες του να το γράψουν πριν από χρόνια. Με την πάροδο του χρόνου, εκείνη είχε διαφωνήσει με τις απόψεις του Καρλ, προκαλώντας τελικά ρήγμα στην οικογένεια όταν εθελοντικά συνόδεψε γυναίκες στην τοπική κλινική, ξεπερνώντας το εμπόδιο των διαδηλωτών. Σε μία από τις αψιμαχίες τους ο Καρλ είχε αποκαλύψει το μυστικό χρόνων, ότι η θρήσκα μητέρα του τον είχε φέρει στον κόσμο εκτός γάμου. «Αν η γιαγιά σου μπορούσε να κάνει έκτρωση, τώρα δεν θα ήμουν εδώ» φώναξε, «ευγνωμονώ τον Θεό κάθε μέρα, που δεν μπορούσε!». Ξαφνικά η κόρη είδε τις απόψεις του όπως ο ίδιος ο Καρλ δεν μπορούσε να δει. Η διαμαρτυρία του δεν αφορούσε τις μέλλουσες μητέρες ή τα αγέννητα παιδιά τους. Το θέμα ήταν ο ίδιος και η δική του αίσθηση αυτοσυντήρησης. Άλλος ένας εγωιστικός τρόπος να θέσει τον εαυτό του πάνω απ’ όλα στον κόσμο. Πάνω και από την ίδια τη μάνα του.

 
Έιντζελ

Η Έιντζελ ήταν μόλις δεκαννιά, αλλά ήδη έφερνε στον κόσμο το τρίτο της παιδί. Όπως οι πρώτες δύο εγκυμοσύνες, κι αυτή ήταν ατύχημα. Ευλογία. Η τρίτη της ευλογία, χάρισμα των πολιτισμικών αναστολών για την αντισύλληψη και την έκτρωση στις Φιλιππίνες. Η μόνη συμβουλή που είχε να της δώσει το τοπικό ιατρείο στο χωριό ήταν για την κόπωση της μήτρας και την ανάγκη για δύο χρόνια μεταξύ κυήσεων. Η Έιντζελ και ο φίλος της ήταν άνεργοι και δεν μπορούσαν να καλύψουν τα έξοδα τοκετού στο νοσοκομείο, γι’ αυτό κάλεσαν μια θεία που ήταν μαία να βοηθήσει. Όλα φαίνονταν εντάξει καθώς άρχισαν οι ωδίνες, αλλά όσο περνούσε η ώρα γινόταν σαφές ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Η θεία πάντως αισιοδοξούσε ότι όλα θα πήγαιναν μια χαρά. Μετά από αγώνα, το παιδί βγήκε, και ακολούθησε ακατάσχετη αιμορραγία, με την Έιντζελ να χάνει τις αισθήσεις της. Η θεία αμέσως φώναξε ένα μοτοταξί να πάει την ανιψιά της στο κοντινότερο νοσοκομείο. Σε λίγα λεπτά εμφανίστηκε έναξεκίνησε το μηχανάκι με την κομμένη εξάτμιση. Το αδύναμο, γεμάτο αίματα σώμα της κοπέλας τοποθετήθηκε στο πλάγιο κιβώτιο, αλλά ούτε ο τρελός θόρυβος της σακαράκας δεν μπορούσε να καταπνίξει τις οιμωγές της οικογένειας. Ούτε το ταρακούνημα δεν μπορούσε να την ξυπνήσει.

Τζίνι

Η Τζίνι ήταν πενήντα επτά ετών και έγκυος. Ούτε και η ίδια δεν μπορούσε να το πιστέψει, έως ότου και το τρίτο τεστ βγήκε θετικό. Φάρσα του σύμπαντος ήταν αυτό; Μετά από πολύ προβληματισμό, μίλησε με τον σύζυγό της και τον γυναικολόγο της και αποφάσισε να κρατήσει το παιδί. Μετά τις δώδεκα εβδομάδες, άρχισε να το ανακοινώνσει σε συγγενείς και φίλους. Ο ολοένα εντονότερος ενθουσιασμός έγινε μεταδοτικός. Όλοι έσπευσαν να τη στηρίξουν, αφού η σιγουριά της υπερνίκησε τον σκεπτικισμό και τον προβληματισμό τους. Ο άντρας της άρχισε να μετατρέπει το πρόχειρο καθιστικό σε παιδικό δωμάτιο, αφού είχε αδειάσει όταν έφυγε από το σπίτι και το μικρότερο παιδί τους. Τώρα, στη δέκατη έβδομη εβδομάδα της κύησης, η Τζίνι κάθεταιαθόταν στην τουαλέτα αιμορραγώνταςκαι αιμορραγούσε ακατάσχετα. ΣτέλνειΈστελνε πανικόβλητα μηνύματα στη μικρότερη αδερφή της, που της συστήνειαπάντησε να βάλει μια πετσέτα ανάμεσα στα πόδια και να την πιέζει ελαφρά έως ότου έρθει το ασθενοφόρο. (Αυτοκόλλητο με λευκό κουνέλι που αγκαλιάζει καφέ αρκούδα.Cony rabbit hugging Brown bear sticker. ) (Ιμότζι ασθενοφόροAmbulance emoji. ) (Αυτοκόλλητο με καφέ αρκούδα που κοιτά το ρολόι βαριεστημέναBored Brown bear looking at watch sticker. )

Τάκι

Το παλιό γιαπωνέζικο σπίτι της Τάκι είχε ακόμη την τρύπα στο χώμα για τουαλέτα, έξω από το σπίτι. Κάθε δυο χρόνια ακουγόταν ότι μια γυναίκα γέννησε σε τέτοια τουαλέτα. Η τελευταία περίπτωση ήταν μιας γυναίκας από τον νομό Οκαγιάμα, η οποία κάλεσε την πυροσβεστική για να σώσει το νεογέννητό της από την τρύπα. Ισχυρίστηκε ότι δεν ήξερε καν πως ήταν έγκυος έως ότου το έμβρυο έπεσε στην τρύπα και η ίδια τραυματίστηκε καθώς παρασερνόταν βίαια ο πλακούντας. Και οι δύο επέζησαν, αλλά ήταν ανόητο, σκέφτηκε η Τάκι τότε. Πρέπει να είχε προσπαθήσει να το σκοτώσει, αλλά τελικά τρόμαξε. Αυτή ήταν η μόνη εξήγηση. Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, η Τάκι δεν μπορούσε να διανοηθεί ούτε μία στις 2500 χιλιάδες εγκύους που βίωναν «άρνηση εγκυμοσύνης» η οποία διαρκούσε μέχρι και κατά τη διάρκεια του τοκετού. Μερικές φορές κι ακόμη περισσότερο. Τώρα, καθώς η Τάκι είχε διπλωθεί πάνω από μια παρόμοια τουαλέτα εξαιτίας πόνου που θεωρούσε ότι οφειλόταν σε δυσκοιλιότητα, της διέφευγαν όλα τα σημάδια της δικής της κρυπτικής εγκυμοσύνης. Το σοκ τύφλωσε τις αισθήσεις της. Σε αντίθεση με τη γυναίκα από την Οκαγιάμα, δεν αντιλήφθηκε τι συνέβαινε ακόμα κι αφού ξεπρόβαλε το έμβρυο. Το μωρό έπεσε, αλλά η τρύπα ήταν πολύ στενή για να χωρέσει. Αν έβγαλε κάποιον ήχο, εκείνη στην κατάστασή της δεν μπόρεσε να τον ακούσει. Δώδεκα λεπτά αργότερα, έφυγε ο πλακούντας. Εκείνη σηκώθηκε όρθια, άρπαξε τη βούρτσα της τουαλέτας και –μαζεύοντας όλο της το θάρρος, λες και θα άδειαζε αιματοβαμμένη ποντικοπαγίδα, κοπάνησε τη μάζα να φύγει κάτω.

Άνταμ

Ο Άνταμ βίασε και άφησε έγκυο μια δεκατριάχρονη. Πάντως, ο θείος του τον διαβεβαίωσε ότι δεν έτρεχε τίποτα. Η αστυνομία της Τυνησίας είχε ασκήσει δίωξη εναντίον του, αλλά η οικογένειά της θα απέσυρε την καταγγελία της αν εκείνος παντρευόταν το κορίτσι. Ο θείος είχε πείσει τον πατέρα της ότι η ντροπή και η καταφρόνια θα ήταν πολύ εντονότερη αν ο Άνταμ πήγαινε φυλακή. Όλοι κερδισμένοι θα έβγαιναν αν επέτρεπαν στον Άνταμ να την παντρευτεί. Εξάλλου, ήταν είκοσι χρονών, γερός, εργατικός, αξιοσέβαστος. Ο θείος είπε ότι ο γάμος θα έλυνε τη διαφορά ανάμεσα στον νεαρό και στη δικαιοσύνη. Ανάμεσα στον νεαρό και στον Θεό. Ανάμεσα στον νεαρό και στο κορίτσι. Το παιδί του Άνταμ σίγουρα θα τη θεράπευε. Όντως, δεν ήταν ο ιδανικός τρόπος να δημιουργήσεις οικογένεια, αλλά κανείς δεν μπορούσε να αρνηθεί ότι ήταν ένας τρόπος τέλος πάντων. Ο θείος είπε ότι οι περισσότεροι γονείς ενθαρρύνουν τις κόρες που βρίσκονται σε αντίστοιχη κατάσταση να παντρευτούν. «Κάνουν κι άλλα παιδιά», είπε χαμογελώντας παρηγορητικά, «η μεγάλη οικογένεια θεραπεύει τα πάντα». Ο Άνταμ ευχαρίστησε τον θείο του και υποσχέθηκε να κάνει πολλά παιδιά.

 
Κέι

Η Κέι ήταν μηχανικός υπολογιστών σε μεγάλο όμιλο επιχειρήσεων στην Ιαπωνία. Ξεκίνησε τη διαδικασία αλλαγής φύλου όταν κόντευε τα σαράντα. Ως άντρας, είχε παντρευτεί, είχε αποκτήσει δύο παιδιά και είχε χτίσει μια επιτυχημένη σταδιοδρομία. Τώρα ήταν το πρώτο άτομο στην εταιρεία –οποιαδήποτε εταιρεία τέτοιου μεγέθους– πουνα κάνει τη μετάβαση στην εργασία. Ήταν η δοκιμαστική περίπτωση που θα αποτελούσε εταιρικό προηγούμενο για πολλές γενιές στο μέλλον, κι αυτό δημιουργούσε τεράστια πίεση για τελειότητα. Όταν ολοκληρώθηκε νομικά η μετάβαση, θα της έδιναν μετάθεση σε άλλο τμήμα της εταιρείας και την ευκαιρία να κάνει νέα αρχή κοινωνικά με τους συναδέλφους της, ως γυναίκα. Μόνο η ανώτερη διοίκηση θα γνώριζε τις ειδικότερες συνθήκες. Από την άλλη, η γυναίκα της Κέι δεν ήταν τόσο καλόβολη. Αηδιασμένη και προδομένη, τον έδιωξε αμέσως την Κέι από το σπίτι, υπέβαλε αίτηση διαζυγίου και απαγόρευσε οποιαδήποτε επαφή με τα παιδιά. Της επέτρεπε μόνο να τους μιλάει μία φορά τον μήνα, μέσω τηλεφώνου και υπό τον όρο να μη μάθουν ότι ο πατέρας τους μετατρεπόταν σε γυναίκα. Αυτό αρχικά φαινόταν εφικτό, αλλά καθώς προχωρούσε η ορμονοθεραπεία και η διαδικασία απόκτησης γυναικείας φωνής, η Κέι κατέβαλλε ολοένα μεγαλύτερες προσπάθειες για να ανακτήσει την προηγούμενη φωνή της. Κοίταζε τον καθρέφτη με ύφος σκληρού άντρα και επαναλάμβανε: «Έλα… ο μπαμπάς είμαι».

Κέβιν

Ο Κέβιν ήταν τριάντα ενός όταν άρχισε να κάθεται περισσότερη ώρα στο δωμάτιο της κόρης του αφού της είχε πει το παραμύθι της. Εκείνη έμπαινε στα δέκα. Την πρώτη φορά, δεν ήταν μεθυσμένος, απλώς κουρασμένος. Τον είχε πάρει ο ύπνος καθώς της διάβαζε, όπως συνέβαινε συχνά, αλλά ξύπνησε ερεθισμένος, να την έχει αγκαλιά. Χωρίς να το σκεφτεί, άφησε το πέος του σε στύση να συνεχίζει να πιέζει το πόδι της καθώς εκείνη κοιμόταν. Ο Κέβιν είπε στον εαυτό του ότι όλο αυτό δεν σήμαινε τίποτα. Πέρασαν αρκετοί μήνες και την έβαλε να του τον πιάσει. Ποτέ ξανά. Στο μυαλό του Κέβιν, αυτό δεν ήταν κακοποίηση. Πίστευε ότι δεν ήταν ικανός για κακοποίηση. Ότι εκείνη δεν τον φοβόταν. Ότι ούτε καν θα το θυμόταν όταν μεγάλωνε. Τι να θυμηθεί εξάλλου; Δεν ήταν τίποτα, σκέφτηκε. Μόνο άγγιγμα. Σίγουρα όχι βιασμός. Ο Κέβιν είχε υποστεί βιασμό όταν ήταν παιδί. Το μόνο για το οποίο ήταν σίγουρος ήταν ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να βιάσει το κοριτσάκι του.

Γιούκο

Ήδη πριν τελειώσει το σεξ, η Γιούκο ήξερε ότι είχε μείνει έγκυος. Την επόμενη βδομάδα ένιωσε τα στήθη της να πονάνε, και ο κατακλυσμός ορμονών την έπεισε να κρατήσει ένα παιδί που δεν είχε σχεδιάσει και ήξερε ότι δεν το ήθελε. Το συναίσθημα όμως φαινόταν τόσο χημικό, τεχνητό, χειριστικό, απελπιστικό. Δεδομένου ότι υπέφερε πολλά χρόνια από τις εναλλαγές διάθεσης πριν από την περίοδο, απεχθανόταν την ιδέα ότι τη διαφέντευαν οι ορμόνες της. Έβλεπε πως είχε στιγματιστεί ήδη ως υστερική και ανισόρροπη τόσο στην προσωπική όσο και στην επαγγελματική της ζωή. Τώρα ένιωθε τις ορμόνες της να προσπαθούν να την κάνουν μια 27χρονη μόνη μητέρα παρά τη θέλησή της. Γιατί έπρεπε να επιτρέψει σε αυτό το νέο κύμα ορμονών να εξουσιάσουν ακόμη περισσότερο τη ζωή της; Πήρε το τηλέφωνο, κάλεσε τη γυναικολογική κλινική και έκλεισε ραντεβού για έκτρωση.

ΑΠΟΠΑΡΑΓΩΓΗ ΜΕΡΟΣ 2
ΠΑΡΑΔΕΞΟΥ ΟΤΙ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ (ΚΑΙ ΦΥΓΕ)
Ήχος/ανάγνωση για γκέι πορνό

Μετάφραση: documenta 14

Δεν έχουμε πολύ χρόνο, γι’ αυτό θα παρακάμψουμε τα προκαταρκτικά. Κάποιοι από σας θα χρειαστεί να ξεπεράσετε τη δυσπιστία σας, αλλά σας παρακαλώ να παραμείνετε ανοιχτοί στις παρακάτω θέσεις:

Πρώτον, είναι ανήθικο να φέρνεις στον κόσμο παιδιά.

Δεύτερον, η δημοκρατία καθίσταται ανέφικτη εξαιτίας της οικογένειας.

Η πρώτη θέση μπορεί να ερμηνευτεί με δύο τρόπους. Αφενός, ανήθικο σημαίνει στερούμενο ηθικής. Δεν είναι εγγενώς δεοντολογικό ή ηθικό να φέρνεις στον κόσμο παιδιά. Είναι απλώς μια τυχαία βιολογική διαδικασία. Τόσο τυχαία, ώστε παρά τα ιστορικά πρωτοφανή επίπεδα πληροφόρησης και πρόσβασης στην αντισύλληψη, το σαράντα τοις εκατό των κυήσεων παγκοσμίως δεν είναι ηθελημένες. Αφετέρου, ανήθικο σημαίνει λανθασμένο. Συμφωνώ και με τις δύο ερμηνείες, αλλά, δεδομένου ότι συνεχώς λέγεται πως τα παιδιά είναι ο σκοπός της ζωής, υποστηρίζω τη δεύτερη. Κάλλιστα μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι είναι ανήθικο να φέρει έναν άλλο άνθρωπο σε αυτόν τον σκατόκοσμο. Είναι απάνθρωπο να συνεργεί ώστε να επιβάλει μια ζωή –με όλες τις οδύνες, την εξάρτηση, τον πόνο, τη βία, τη σκληρότητα, την αδικία, τη φτώχεια και την προκατάληψη– σε ένα πλήρως άγνωστο ανθρώπινο πλάσμα που δεν έχει κανέναν λόγο επί του θέματος, ούτε καν όσον αφορά το σώμα με το οποίο γεννιέται. Είναι απάνθρωπο ιδιαίτερα αν η πράξη αυτή προκύπτει από ανία, μοναξιά ή την επιθυμία για έναν υποτελή φροντιστή στα γεράματα. Η εγωιστική εικασία ότι ένας άλλος άνθρωπος θα όφειλε να εκτιμήσει τις δεκαετίες της αναγκαστικής εξάρτησης από σένα ειδικά, παρότι σίγουρα έχεις κακοδιαχειριστεί πάμπολλες πτυχές της ζωής σου όπως όλοι οι υπόλοιποι, σύμφωνα με κάποια ηθικά πρότυπα σε χαρακτηρίζει ανεύθυνο και χειριστικό άνθρωπο. Κακό άνθρωπο.

Όσο για τη δεύτερη θέση, οι οικογενειακές κοινωνικές δομές καθιστούν τη δημοκρατία ανέφικτη γιατί δεν μπορούν να απολυτρωθούν από τα προβλήματα της ανθρώπινης ιδιοκτησίας, της καταναγκαστικής εργασίας, του σεξουαλικού φασισμού, του διαχωρισμού των φύλων και της εκμετάλλευσης του φύλου. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για πατριαρχικές οικογένειες, μολονότι δεν περιορίζεται σε αυτές. Εφόσον οι πατριαρχικές οικογένειες διαχρονικά κυριαρχούν στις κοινωνικές σχέσεις μετά την αγροτική επανάσταση, όλα τα προτάγματα εκδημοκρατισμού και εξισωτισμού κατά το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον έχουν ήδη ακυρωθεί αμετάκλητα. Το γεγονός αυτό αντιφάσκει με τη συνηθισμένη συσχέτιση της δημοκρατίας με τη διαρκή πρόοδο, ανάπτυξη και άνθηση. Όμως, πρακτικά μπορούν να είναι μόνο συνταγές καταστροφής.

Αυτές είναι οι θέσεις με τις οποίες ξεκινάμε. Είναι ανήθικο να φέρνεις στον κόσμο παιδιά. Η δημοκρατία καθίσταται ανέφικτη εξαιτίας της οικογένειας. Δεν τίθενται προς συζήτηση. Είναι απλούστατα οι δυναμικές αυτού του σύμπαντος αναπαραγωγής και οικογενειών. Αφομοιώστε τες για λίγο. Τιθασεύστε την παρόρμησή σας να προτείνετε εξαιρέσεις, πιθανότατα ξεκινώντας αμυντικά από τη δική σας οικογένεια. Αναλογιστείτε την τάση σας να αντιπαρατεθείτε αυτόματα και να περιπλέξετε αυτές τις ιδέες στο πλαίσιο μιας κοινωνικά επίκτητης απόκρισης. Μιας απόκρισης η οποία εμποδίζει κι εσάς κι εμένα και όλους μας να αναλύσουμε με κριτική ματιά την πολιτισμική υπεροχή της αναπαραγωγής και της οικογένειας. Αναστρέψτε τη σπασμωδική αντίδραση να επιμένετε ότι οι δυστυχισμένες και βίαιες οικογένειες αποτελούν εξαίρεση και πως οι ευτυχισμένες οικογένειες είναι ο κανόνας. Καλλιεργήστε μέσα σας την ενσυναίσθηση.

Όσοι από σας είστε γονείς πιστέψτε για λίγο πως έχετε απελευθερωθεί από όλα τα ταμπού που σας απαγορεύουν να παραδεχτείτε ότι μετανιώσατε που αποκτήσατε παιδιά. Η έρευνα δείχνει πως οι ελάχιστοι γονείς που δεν βιώνουν σκαμπανεβάσματα στη συναισθηματική, υλική και σεξουαλική διάσταση της ζωής τους είναι γενικά πλούσιοι και ικανοποιημένοι εξαρχής. Δεν είστε αυτή η περίπτωση. Προσπαθήσατε. Δεν βγήκε όπως το περιμένατε. Τελικά, το DNA σας δεν ήταν ξεχωριστό ή περιζήτητο στο σύμπαν. Και αυτή η παραδοχή καθόλου δεν αντιβαίνει στην αγάπη σας για τα παιδιά σας – αν όντως τα αγαπάτε. Αν όχι, συγχαρητήρια για το κουράγιο που χρειάζεται να το παραδεχτείτε.

Βεβαίως, η συνειδητοποίηση ότι η τεκνοποιία είναι ανήθικη δεν πρέπει να συγχέεται με την επιθυμία να παρεμποδιστεί έμπρακτα η αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους. Απλώς επισημαίνεται η ειρωνεία αιώνων σε κοινωνίες που χρησιμοποιούν τις θρησκείες και άλλους θεσμούς για να σκλαβώσουν ηθικά τη σεξουαλικότητά μας στον σκοπό της παραγωγής απογόνων. Πρόκειται για πολιτικές τόσο βίαιες, ώστε τα μυθεύματα που απαιτούνται για την πολιτισμική επιβίωσή τους σε ευρεία κλίμακα αναγκάζονται να αποκτήσουν κυριολεκτικά βιβλικές διαστάσεις. Θυμηθείτε πως η εντολή του θεού της Παλαιάς Διαθήκης «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» απευθυνόταν στους σκλάβους. Δεν εκπλήσσει, λοιπόν, το ότι για τους περισσότερους ανθρώπους η αναπαραγωγή προαπαιτεί ένα άλμα τυφλής πίστης. Πίστη στο παιδί ως επέκταση του εαυτού σου. Πίστη σε ένα μέλλον καλύτερο από τη δική σου άθλια ζωή. Πίστη που σε αυτό το πλαίσιο είναι εγωιστική και αφελής. Από τα έγκατα της κρεατομηχανής λέμε στον εαυτό μας ότι είναι σωστό να παράγουμε κι άλλο κρέας για τη μηχανή, αποποιούμενοι την ικανότητά μας να αρνηθούμε αυτό το κρέας και να την αχρηστεύσουμε.

Όντως, οι φθίνοντες πληθυσμοί στην Ιαπωνία και αλλού δείχνουν ότι οι στρεβλοί υπολογισμοί του καπιταλισμού για εσαεί ανάπτυξη καταρρέουν ταχύτατα όταν του στερούν αυτό το κρέας. Για περισσότερο από έναν αιώνα φαλλοκράτες ακροαριστεροί αναζητούν τον γρήγορο τρόπο να επιφέρουν την κατάρρευση του καπιταλισμού, αγνοώντας την έμφυλη διάσταση ότι η πιο αποτελεσματική και μη βίαιη λύση βρίσκεται ακριβώς στα χέρια των γυναικών. Σαφέστατα οποιοδήποτε επαναστατικό σχέδιο θα πρέπει κατ’ ανάγκη να είναι και φεμινιστικό. Ταυτόχρονα, και λυπάμαι που το λέω, παγκοσμίως η πατριαρχία έχει εδραιωθεί ανυπέρβλητα ήδη αιώνες προ του καπιταλισμού, και ακριβώς γι’ αυτό η επανάσταση δεν επιτυγχάνεται ποτέ.

Ενώ οι χώρες του πρώτου κόσμου πανικοβάλλονται με τη μείωση του πληθυσμού τους, η αλήθεια είναι ότι ο πλανήτης έχει ήδη περισσότερους κατοίκους απ’ όσους μπορεί να συντηρήσει, και εξακολουθούν να πληθαίνουν. Σίγουρα χρειάζεται πολύ περισσότερη συνειδητή σκέψη, προσπάθεια και εκπαίδευση για να μην τεκνοποιήσει κανείς παρά το αντίθετο. Αυτό μαρτυρούν οι 13 εκατομμύρια εγκυμοσύνες εφήβων σε όλο τον κόσμο. Συνεπώς, ο κατά τόπους πανικός για τα φθίνοντα ποσοστά γεννήσεων είναι σε τελική ανάλυση πανικός για τον έλεγχο των συνόρων και τη μετανάστευση. Ένας πανικός μέσω του οποίου τα έθνη αστυνομεύουν τη ροή των ανθρώπων κατά τρόπο που είναι υποκριτικά ασύμβατος με τις μεταναστευτικές καταβολές του ίδιου του πρώτου κόσμου – την εξελικτική μετακίνηση των προϊστορικών ανθρωποειδών που, χωρίς να γνωρίζουν σύνορα, ακολούθησαν ελεύθερα τους φυσικούς πόρους και ξεχύθηκαν από την Αφρική στις υπόλοιπες περιοχές του πλανήτη.

Όταν οποιοδήποτε κυρίαρχο κράτος θέτει σε προτεραιότητα την ανάγκη να διευρύνει το δικό του γενετικό υλικό και όχι τη μεταναστευτική πολιτική, δρα από ξενοφοβία και ρατσισμό. Στοχεύει στον αποκλεισμό του άλλου διά της αναπαραγωγής. Ενός άλλου στον οποίο πατά η κοινωνία. Ενός άλλου τον οποίο βιάζει, τόσο μεταφορικά, με την έννοια των φυσικών πόρων, όσο και κυριολεκτικά, με την έννοια της πορνείας και της συζυγικής βίζας. Πρόκειται για τη σύγχρονη εκδοχή του jus primae noctis (δικαιώματος της πρώτης νύχτας) των ευγενών. Η ανάγκη για αναπαραγωγή στους πολιτισμούς του πρώτου κόσμου μετατρέπεται σε πολιτικό αντιπερισπασμό από τους ουσιαστικούς κοινωνικούς και υλικούς σκοπούς του μη βιώσιμου τρόπου ζωής τους. Τους περισπά από τη δυνατότητα εξέγερσης και επανατοποθέτησης σε σχέση με τον επιβεβλημένο τρόπο ζωής της πυρηνικής οικογένειας που εδράζεται στην ασυμμετρία.

Εξυπακούεται ότι η μείωση των γεννήσεων στον αναπτυγμένο κόσμο συνδέεται άμεσα με την ικανότητα αυτών των πολιτισμών για σεξουαλικό αυτοκαθορισμό και την πρόσβασή τους στην αντισύλληψη. Πρόκειται για ικανότητα που προέκυψε κατά την ανάδυση του καπιταλισμού και την επαυξημένη δυνατότητα των πιο προνομιούχων μελών της κοινωνίας να επιβιώνουν μέσω επιλεγμένων μορφών εργασίας έξω από το πεδίο των παραδοσιακών αγροτικών οικογενειών. Τα κινήματα αντισύλληψης του 19ου αιώνα ήταν σαφώς αλληλένδετα με τις εκστρατείες κατά της φτώχειας και εκπαίδευσαν το κοινό ως προς τον συσχετισμό του μεγέθους της οικογένειας με την ένδεια. Το δικαίωμα αναπαραγωγής ήταν μια ηθική απάντηση στην αχαλίνωτη σκληρότητα της ζωής. Οι πρόγονοί μας συνειδητοποίησαν ότι όταν δημιουργείς μικρότερη οικογένεια ή δεν αποκτάς καθόλου παιδιά, αναμφισβήτητα βελτιώνεται η ποιότητα της ζωής σου από οικονομική, συναισθηματική και σεξουαλική άποψη.

Κι όμως πολλοί το βρίσκουν εγωιστικό αυτό. Αλαζονικό. Ανώριμο. Όντως, σε μακρο-πολιτισμικό επίπεδο ο τρόπος ζωής του πρώτου κόσμου θεωρείται διεθνώς ως τέτοιος ακριβώς. Και αυτό παρά την πολιτισμική ρητορική περί ισοπολιτείας. Προκειμένου να συνεχίσουμε να αρνούμαστε αυτή τη μακρο-πραγματικότητα, στο μικρο-επίπεδο επιδιδόμαστε σε διακρίσεις εναντίον των άτεκνων ανθρώπων και τους κατηγορούμε ότι ενσαρκώνουν αυτές τις ανεπιθύμητες ιδιότητες. Διαπομπευόμαστε και στιγματιζόμαστε ως «χαραμοφάηδες» που αρνούνται να συνεισφέρουν – παρά το γεγονός ότι οι φόροι μας συμβάλλουν στη δημόσια εκπαίδευση και στις κοινωνικές υπηρεσίες για τα παιδιά των άλλων.

Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι που είναι πιο πιθανό να μας κατηγορήσουν για εγωισμό είναι ακριβώς αυτοί των οποίων η κοινωνική κοσμοθεωρία περιορίζεται στην προσωπική τους αλαζονική φαντασίωση περί οικογένειας. Ο δικός τους μύθος περί κοινού γονικού ενστίκτου μπορεί να συνεχίσει να αγγίζει τις χορδές μόνο χάρη στη συλλογική άρνηση του ιστορικά αποδεδειγμένου γεγονότος ότι δισεκατομμύρια γονείς έχουν τραυματίσει συναισθηματικά, έχουν δείρει, έχουν βιάσει, έχουν καταδικάσει στην πείνα, έχουν αλυσοδέσει, έχουν αποκληρώσει, έχουν αφήσει ορφανά και έχουν δολοφονήσει τα ίδια τους τα παιδιά. Ως απόγονος μιας οικογένειας με πολλές γενιές υιοθετημένων, μεταξύ των οποίων ο προπάππος μου και η αδερφή μου, προσβάλλομαι βαθύτατα από την εμμονή στην αξίωση γονικού ενστίκτου ακόμα και στις μέρες μας. Αν η ικανότητα ενός ανθρώπου για ενσυναίσθηση και στοργή περιορίζεται σε εξ αίματος συγγενείς, τότε πρόκειται για πολύ ρηχό άνθρωπο. Ακόμα και αντικοινωνικό. Και λογικά αυτό αναιρεί ακόμα και τον τεκμαιρόμενο συναισθηματικό δεσμό του με τον άλλο γονέα των παιδιών του σε μια παραδοσιακή πυρηνική οικογένεια, που υποθέτω ότι δεν είναι εξ αίματος συγγενής.

Ενώ οι άνθρωποι στρέφονται στα ενδότερα της οικογένειας προσδοκώντας προσωπική ελευθερία και ηδονή, το πιθανότερο είναι ότι θα βρουν την οικονομική εξουθένωση και την αδυναμία να πραγματώσουν το συλλογικό κοινό δυναμικό τους. Μολαταύτα, ο πολιτισμός τους θα συνεχίσει να τους δελεάζει με τη δημοκρατική ρητορική που έχει ως δόλωμα την ανάπτυξη του ατομικού δυναμικού. Στο μεταξύ, όλοι ανεξαιρέτως οι αυτοκαθοριζόμενοι ως «δημοκρατικοί» πολιτισμοί εξακολουθούν να βασίζονται στο γεγονός ότι ο μισός και πλέον πληθυσμός είναι η έμφυλη κατώτερη κάστα των μη αμειβόμενων ή συγκριτικά υποαμειβόμενων γυναικών. Δηλαδή, υποαμειβόμενων σε σύγκριση με την πλειονότητα των υποαμειβόμενων αντρών.

Παρά τα λόγια περί ισότητας των φύλων, οι σύγχρονες δημοκρατικές πατριαρχίες εξαρτώνται απόλυτα από τον διαχωρισμό αυτόν. Οι άπληστοι μεγαλοεπιχειρηματίες ξέρουν ότι η ισότητα στις αποδοχές θα κατέστρεφε τα περιθώρια κέρδους τους, θα έκανε τις ήδη υπερχρεωμένες κοινωνίες μας μη βιώσιμες, περισσότερο κι απ’ όσο είναι ήδη, και θα οδηγούσε σε κατάρρευση της οικονομίας Ακόμα σημαντικότερο, η ισότητα στις αποδοχές δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς ριζική αναδιάρθρωση της οικιακής εργασίας. Όχι απλώς με τον μπαμπά να τσοντάρει στις δουλειές του σπιτιού, αλλά με πλήρη ανακατανομή και αναθεώρηση της οικιακής εργασίας πέρα από την ιδιωτική σφαίρα. Πέρα από τις μαμάδες και τους μπαμπάδες. Η διατήρηση του πατριαρχικού οικογενειακού μοντέλου διασφαλίζει ότι αυτή η αναδιάρθρωση δεν θα συμβεί ποτέ. Όντως, η δημοκρατία καθίσταται ανέφικτη εξαιτίας της οικογένειας.

Έχοντας όλα αυτά κατά νου, διαπιστώνουμε ότι δεν είναι σύμπτωση που η παγκόσμια κλιμάκωση των καπιταλιστικών ιδιωτικοποιήσεων και του αντισοσιαλισμού στην εποχή μας συνοδεύεται από γενναία δόση προπαγάνδας υπέρ της οικογένειας. Όπως το έθεσε ο Βρετανός συνδικαλιστής Tony Benn, η εσκεμμένη «παλινόρθωση της ισχύος αυτών που ανέκαθεν εξουσίαζαν τον κόσμο» μπορεί να επέλθει μόνο με την καταστροφή των κοινωνικών υπηρεσιών που κατακτήθηκαν χάρη σε σκληρούς αγώνες στις αναπτυγμένες δημοκρατίες – διασφαλίζοντας παράλληλα ότι δεν θα επικρατήσουν ποτέ στις εκβιομηχανιζόμενες χώρες. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την επανακαθιέρωση της οικογένειας ως πρωτοβάθμιας εστίας κοινωνικής φροντίδας. Επιβάλλονται πολιτισμικά οι οικογενειακές αξίες σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Εξού και το σύγχρονο κίνημα για τον γάμο ομοφύλων.

Σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν τον γάμο ομοφύλων ως θέμα προς συζήτηση στο πλαίσιο της ηθικής, ότι αφορά το δικαίωμα να εκφράσει κανείς δημοσίως τον έρωτά του για όποιον επιθυμεί. Στην πραγματικότητα προέρχεται από πολυετή αγώνα για πρόσβαση σε κοινωνικά προνόμια. Ενώ το κίνημα για τον γάμο ομοφύλων έχει μακρόχρονο παρελθόν, η προβολή που έχει αποκτήσει σήμερα οφείλεται εν πολλοίς στον ακτιβισμό σε σχέση με το HIV/AIDS στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη δεκαετία του 1990. Αφού αποδέχτηκαν ότι πολιτισμικά ήταν ανέφικτη η κοινωνικοποιημένη περίθαλψη, οι ακτιβιστές στράφηκαν απελπισμένα στα συζυγικά δικαιώματα ως εμβαλωματική λύση για το ταχύτατα αυξανόμενο πλήθος ανασφάλιστων ομοφυλόφιλων αντρών. Εκτός από περίθαλψη συζύγου, χάρη στη νομική αναγνώριση του γάμου ομοφύλων οι σύντροφοι θα αποκτούσαν και το δικαίωμα επισκέψεων στα νοσοκομεία, το δικαίωμα αποφάσεων σε περίπτωση αδυναμίας του συντρόφου, το δικαίωμα να κατοικούν σε διαμέρισμα νοικιασμένο στο όνομα του θανόντος συντρόφου, το δικαίωμα επιμερισμένης επιμέλειας παιδιών και πολλά άλλα προνόμια.

Ωστόσο, θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να «πουληθούν» αυτά τα πολυδιάστατα κοινωνικά ζητήματα σε ένα ομοφοβικό κοινό απ’ ό,τι να «επανασυσκευαστεί» το επιχείρημα ως ηθικό δικαίωμα στον γάμο. Και έτσι πλαισιώνεται εν πολλοίς έως σήμερα. Τόσο, ώστε ακόμα και οι ίδιοι οι queer αγνοούν την ευρύτερη ιστορία και προβληματική που διακυβεύεται. Στην εποχή μας το να υποστηρίζεις τον γάμο ομοφύλων είναι φιλελεύθερο. Είναι δίκαιο. Κοινή λογική. Στο μεταξύ, αυτό που θα προέτασσα ως πιο σπλαχνικό και ηθικό, δηλαδή η διάλυση του θεσμού του γάμου που προάγει τους αποκλεισμούς, καθίσταται ακόμη πιο ανέφικτη.

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι βασική λειτουργία των κοινωνικών υπηρεσιών είναι η αυξανόμενη δυνατότητα των ανθρώπων να επιβιώνουν έξω από οικογενειακές εξαρτήσεις. Αυτές οι κοινωνικές υπηρεσίες προέκυψαν σε μεγάλο βαθμό από τους αγώνες των γυναικών, των queer και των ετεροπροσδιοριζόμενων ως προς το φύλο, παρά την αποκήρυξη και την αποξένωση από τις οικογένειές τους. Η απόκτηση στοιχειώδους ανεξαρτησίας μπορεί να μη φαντάζει και τόσο σημαντική για ορισμένα προνομιούχα τμήματα των σύγχρονων αναπτυγμένων κοινωνιών, αλλά στο ιστορικό πλαίσιο είναι κάτι νέο, εξαιρετικά ριζοσπαστικό και ακόμη αδιανόητο για μεγάλο κομμάτι της υφηλίου. Κατά συνέπεια, όσο οι εκστρατείες «disco sucks» ουσιαστικά ήταν το προσωπείο για ευρύτερες πολιτισμικές ροπές προς τον ρατσισμό και την ομοφοβία, τόσο και οι σύγχρονες κοινότοπες μεγαλοστομίες κατά του «κράτους πρόνοιας» είναι το προσωπείο της εναντίωσης στον ρατσισμό, στην ανεξαρτησία των γυναικών, στην ικανότητά τους να υπάρξουν πέρα από την εξάρτηση από το αρσενικό, καθώς και στη φτώχεια που βιώνουν όσοι εξοστρακίζονται από την κοινωνία λόγω φύλου και σεξουαλικότητας.

Συγκεκριμένα όσον αφορά τους απόκληρους από την άποψη του φύλου και της σεξουαλικότητας, πώς μπορούν να μας πείσουν τα επιχειρήματα όσων προωθούν τις περικοπές στις ήδη ανεπαρκείς κοινωνικές υπηρεσίες; Η απλούστερη επιλογή είναι να καλέσουν εμάς τα μαύρα πρόβατα της ετεροκανονικότητας να επιστρέψουμε στα σόγια μας. Παλιννοστήσεις που συνίστανται στην επισημοποίηση και επαναθέσμιση της νομικής μας σχέσης με αυτά τα σόγια. Οι φιλελεύθεροι ανθρωπιστικοί πολιτισμοί αναγνωρίζουν ότι δεν χρειάζεται να απαιτούν την ετεροσεξουαλικότητά μας. Απαιτούν μόνο την ετεροκανονικότητά μας. Σε αυτό θεμελιώνεται η τρέχουσα «queer επικαιρότητα». Η επιχειρηματική κουλτούρα αντιλαμβάνεται ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν έχει και τόση σημασία, αρκεί να υποστυλώνονται δημοσίως οι συλλογικοί στόχοι του ιδιωτικού πλουτισμού και της πλήρους απασχόλησης, ο κύκλος της πίστωσης και της χρέωσης, η ενυπόθηκη ιδιοκατοίκηση, η οικογένεια και η στρατιωτική θητεία.

Για πολλούς από μας η υπόσχεση ότι θα μας επιτραπεί να λάβουμε μέρος στο Αμερικανικό Όνειρο ακούγεται σαν τη συμφωνία του αιώνα. Εξάλλου, καθώς μεγαλώναμε εσωτερικεύαμε τις ίδιες μαλακοφιλοδοξίες όπως όλοι, και παρά τους διαρκείς μύθους περί έμφυτης δημιουργικότητας έχουμε εξίσου φτωχή φαντασία όσο και οι υπόλοιποι. Όπως είχαν ήδη παρατηρήσει οι Amy Gluckman και Betsy Reed στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ενώ το σλόγκαν του κινήματος Queer Nation «είμαστε εδώ, είμαστε queer, χωνέψτε το» κάποτε υποσχόταν να διευρύνει την αντίληψη περί ηθικής, οικογένειας και πολιτικής, οι queer που απόλαυσαν τα προνόμια της αποδοχής στον επιχειρηματικό χώρο έσπευσαν να υποσχεθούν στον κόσμο: «είμαστε εδώ, είμαστε σαν εσάς, μην ανησυχείτε».

Το εμβαλωματικό πλάνο απελπισίας να δημιουργήσουμε και να εκμεταλλευτούμε το «παραθυράκι» του γάμου ομοφύλων το καταχράστηκαν, το ανέτρεψαν και μας το ξαναπούλησαν ως συνολική λύση που ικανοποιεί τους queer. Ενώ μόλις πριν από λίγες δεκαετίες αγωνιζόμασταν πρωτίστως για την αποποινικοποίησή μας –ένα πρόταγμα που δεν έχει καν ξεκινήσει–, τώρα τείνουμε να απαιτούμε τη νομική επαναθέσμιση. Την απαιτούμε ως ανθρώπινο δικαίωμα αντί να την αναγνωρίζουμε ως ανθρώπινη δουλεία. Συντασσόμαστε πίσω από αυτό το αίτημα και όχι για την κατεδάφιση του τυραννικού συστήματος της οικογένειας που μας έχει διαλύσει επί αιώνες. Σε τελική ανάλυση, η πατριαρχική αγάπη ενός πατέρα που κακοποιεί μέχρι θανάτου φαίνεται να είναι πιο πολύτιμη από την αυτονόμηση του ατόμου από ένα τέτοιο τέρας. Πιο πολύτιμη από την αγάπη που μπορεί να βρει αλλού ή την αγάπη για τον εαυτό. Πάει λοιπόν το Pride^TM.

Άρα, είναι ολοένα σπανιότερη η κριτική απόρριψη των οικογενειακών δομών από φεμινίστριες και queer. Κατ’ επέκταση, είναι σχεδόν αδύνατο να κατανοηθούν δημοσίως η κακοποίηση της οικογένειας και η ενδοοικογενειακή βία ως συμπτώματα ευρύτερης θεσμοποιημένης κυριαρχικότητας. Αυτό που απουσιάζει πάντα είναι η συζήτηση για το τι σημαίνει η συνειδητή άρνηση να γίνεις γονιός και η συνειδητή εγκατάλειψη της οικογένειας. Παραμένουν τόσο ταμπού όσο το να επιχαίρει κανείς για την ανακούφιση μέσω της έκτρωσης – στην οποία σίγουρα θα έπρεπε να επιτρέπεται δημόσιος χώρος εορτασμού, δεδομένου ότι αποτρέπει προφανέστατη ανθρώπινη οδύνη. Θυμάμαι τον Mark Fell να εξηγεί κάποτε με περισσή ειρωνεία πως «από την οπτική του ωφελιμισμού, η στιγμιαία οδύνη που μπορεί να βιώσει ένα έμβρυο –αν όντως τη βιώνει– είναι απείρως μικρότερη από τη συνειδητότητα που διαρκεί μια ζωή. Για τον λόγο αυτόν, το ηθικώς ορθό θα ήταν οι πάντες να προβαίνουν σε άμβλωση».

Στο πλαίσιο της χαρακτηριστικά οικείας ετεροκανονικότητας, η προσδοκώμενη υπόσχεση για τις οικογένειες των queer σήμερα δεν είναι παρά η εγωκεντρική αντίληψη ότι τα μέλη αυτής της γενιάς θα επιλύσουν το πρόβλημα της ενδοοικογενειακής βίας με το να γίνουν καλύτεροι γονείς από τους προηγούμενους. Οποιαδήποτε ριζοσπαστική αντιμετώπιση των υλικών συνθηκών ενδοοικογενειακής υποδούλωσης έχει υποκατασταθεί από τις φαντασιώσεις για τον ιδανικό τρόπο να μεγαλώσεις ένα παιδί. Δυστυχώς, οι δημόσιοι αυτοέπαινοι για τις δυνατότητές μας να αναθρέψουμε παιδιά δεν προκύπτουν μόνο από την κοινή γονική ύβρη, αλλά και από μια μεγαλύτερη ανάγκη να πείσουμε τον κόσμο ότι εμείς –ως ιστορικά στιγματισμένοι σεξουαλικοί εκμεταλλευτές παιδιών– είμαστε όντως ικανοί να παράσχουμε φροντίδα. Εξελίσσεται σε αμυντικό αντανακλαστικό, τόσο ώστε έχω δει αρκετούς εξέχοντες queer να αυτοσυγχαίρονται για τις γονικές τους δεξιότητες σε συμπόσια των queer. Για να δηλώσουμε το προφανές από την πλευρά του κοινού, ας τονίσουμε ότι δεν είμαστε εμείς αυτοί τους οποίους πρέπει να πείσουν, και σίγουρα δεν είμαι εγώ ο μόνος που δυσφορεί όταν χρησιμοποιείται σαν μέρος του σκηνικού σε δημόσιες παραστάσεις γονέων που αυτοεπαινούνται.

Η κυρίαρχη επαναθέσμιση της ομοφυλοφιλίας μέσω του γάμου ομοφύλων αντικατοπτρίζεται και από τις κοινότητες των διεμφυλικών με την εκκωφαντική έμφασή τους στην ουσιοκρατική αλλαγή φύλου. Οι δημοφιλείς συζητήσεις με θέμα τις εμπειρίες των διεμφυλικών περιορίζονται στις τρανς γυναίκες και στους τρανς άντρες, ακριβώς επειδή αυτές οι δυϊστικές προσεγγίσεις στην έμφυλη διαφοροποίηση συμβιβάζονται περισσότερο με την ετεροκανονιστική δυαδικότητα του αρσενικού/θηλυκού. Επίσης, τυγχάνει να είναι οι πιο επικερδείς προσεγγίσεις για την ιατρική βιομηχανία που υπηρετεί αυτό το δίπολο. Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα το τεράστιο επιστημονικό και ιατρικό ενδιαφέρον για την κλινική «αγωγή» της διεμφυλικότητας ακμάζει ακριβώς τη στιγμή που η «θεραπεία» της ομοφυλοφιλίας έχει περιπέσει σε δυσμένεια στις περισσότερες κοινωνίες του πρώτου κόσμου. Δισεκατομμύρια δολάρια στη χρηματοδότηση της έρευνας έχουν αλλάξει κατεύθυνση, από τη μελέτη της σεξουαλικότητας προς τη μελέτη του φύλου, ενώ πάγια προάγεται η σταθερή κλινική επιβολή της ετεροκανονικότητας.

Σαφέστατα, η ανάπτυξη συστημάτων φροντίδας για συγκεκριμένο μοντέλο διεμφυλικότητας ιδιαίτερα συμβατό με τη δυαδικότητα, αποκλείοντας όλα τα άλλα, είναι σημείο των καιρών. Είναι η επανεγγραφή της έμφυλης δυαδικότητας από τον φιλελεύθερο ανθρωπισμό πάνω στις πολυποίκιλες διεμφυλικές εμπειρίες σε σχέση με τις οποίες οι άνθρωποι οργανώνονται εδώ και δεκαετίες. Στις ΗΠΑ το διεμφυλικό ιδεώδες που μας πουλάνε είναι η Caitlyn Jenner, ένα ουσιοκρατικό τρανς-θηλυκό που είναι μέλος της οικονομικής ελίτ και δεξιά ρεπουμπλικάνα υποστηρίκτρια του Donald Trump. Καταπόδας ακολουθεί η ανθρωπιστική νομοθεσία για θέματα διεμφυλικότητας, με έμφαση στο δικαίωμα αυτοκαθορισμού, έναντι της δυνατότητας για όλους να απέχουν νόμιμα από την κατηγοριοποίηση βάσει φύλου. Όπως και στην περίπτωση του γάμου ομοφύλων, το ουσιοκρατικό διεμφυλικό κίνημα παίζει ενεργό ρόλο στην εκ νέου διαφήμιση της ρύθμισης έναντι της απορρύθμισης. Ταυτόχρονα, οι διεμφυλικές εμπειρίες που καθίστανται κατεξοχήν ταμπού είναι αυτές όσων δεν προβαίνουν στην αλλαγή φύλου και στην ιατρική αντιμετώπιση. Οφείλουν να παραμένουν αδιανόητες, αν μη τι άλλο επειδή συνιστούν το απόλυτο γραφειοκρατικό ταμπού της αδυναμίας ταυτοποίησης.

Όλα αυτά προετοιμάζουν ένα αναμφισβήτητα σκληρό πεδίο για την ανατροφή των παιδιών. Παρά τη γενικά αποδεκτή πίστη στην καλλιέργεια της ατομικότητας, τα παιδιά που αμφισβητούν τις κοινωνικές συμβάσεις έρχονται σταθερά αντιμέτωπα με το φάσμα της ιατρικής παρέμβασης. Όπως οι βιομηχανίες των οινοπνευματωδών και του καπνού στοχεύουν στους νέους για να τους προετοιμάσουν ως μελλοντικούς καταναλωτές, έτσι και το αντικομφορμιστικό μυαλό τους αποτελεί κατεξοχήν στόχο για αναστολείς ορμονών, αντικαταθλιπτικά και άλλες προ-μεταβατικές κλινικές θεραπείες. Ενώ οι γονείς με υπερβάλλοντα ζήλο αμφιβάλλουν ολοένα περισσότερο για τον βασικό εμβολιασμό των παιδιών, όταν πρόκειται για τη θεραπεία της έμφυλης διαφορετικότητας διακινδυνεύουν ακραίες παρενέργειες όπως ο υποφυσιακός νανισμός και η παρεμπόδιση της λειτουργίας άλλων οργάνων. Αυτό γίνεται δήθεν για να δοθεί στα παιδιά ο χώρος και ο χρόνος ώστε να συνειδητοποιήσουν μόνα τους το φύλο ως θηλυκά ή αρσενικά. Κι όμως, ελλείψει επιλογών εκτός της δυαδικότητας, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι είναι αναμενόμενο όσοι δυσκολεύονται με την έμφυλη ταυτότητα που τους επιβάλλεται κοινωνικά να έχουν την τάση να βιώνουν έντονη δυσφορία. Λόγω κοινωνικών συνθηκών, στερούνται τα μη πατριαρχικά πρότυπα με τα οποία θα μπορούσαν να ταυτιστούν για να διαμορφώσουν την εικόνα του σώματός τους. Είναι ενδεικτικό ότι στις ΗΠΑ το 70% αυτών των παιδιών επιλέγει να σταματήσει κάθε θεραπεία όταν φτάνει στην ηλικία των είκοσι ετών και συνήθως έχει ακόμη πολλά ερωτηματικά σχετικά με το πώς θα ήταν το σώμα του αν δεν είχε υποστεί ποτέ καταστολή ή ανακατεύθυνση της εξέλιξής του.

Στο διαδίκτυο, αμέτρητα είναι τα μπλογκ στα οποία γράφουν «υποστηρικτικοί» γονείς που αφηγούνται πόσα μαθαίνουν από τα τρανς παιδιά τους. Ουσιοκρατική διεμφυλικότητα από μικρό κι από τρελό. Αυτοί οι γονείς επιδίδονται σε νατιβιστική φετιχοποίηση της παιδικότητας, επεκτείνοντας τις συνήθεις προβολές περί αθωότητας και αγνότητας σε μια προ-κοινωνικοποιημένη σοφία στην επίγνωση του φύλου. Αυτό μου φαίνεται ιδεολογική αντιστροφή. Ερμηνεύω αυτές τις μαρτυρίες όχι ως δηλωτικές της εγγενούς σοφίας του παιδιού, αλλά της θλιβερής άγνοιας των ετεροκανονικών ενηλίκων που τα ανατρέφουν. Οι περισσότεροι γονείς έχουν εξαιρετικά περιορισμένη γνώση των ζητημάτων του φύλου και πρωτίστως των δικών τους εσωτερικευμένων δυαδικών ταυτοτήτων. Αυτό ισχύει ακόμα και στις queer κοινότητες. Όταν συνδυάζεται δε με την παρεμβατική και συχνά εκφοβιστική καθοδήγηση του κλάδου της υγείας, δεν προκαλεί έκπληξη το ότι στα παιδιά που δυσφορούν με τους προσδιορισμούς φύλου προτιμούν να δίνουν χάπια αντί για τα στοιχειώδη φεμινιστικά εργαλεία· εργαλεία τα οποία θα τα βοηθούσαν να καταλάβουν ότι ναι, βέβαια, είναι λογικό να δυσφορεί κάποιος για την ταυτοποίηση του φύλου που του επιβάλλεται από μια δεσμευτική πατριαρχία. Σαφέστατα! Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβεις. Κάθε κοριτσάκι που χτυπιέται και φωνάζει όταν της φοράνε με το ζόρι φουστανάκι είναι ήδη στα μισά αυτού του δρόμου. Το πρόβλημα είναι η άρνηση των κοινωνιών να αλλάξουν παρότι υπάρχει αυτή η παραδοχή. Σε αυτό ακριβώς το σημείο τα φεμινιστικά εργαλεία διαχείρισης συμβάλλουν στην υγεία του ατόμου. Ο φεμινισμός διδάσκει πως το προσωπικό είναι πολιτικό. Ως εκ τούτου, ξεκαθαρίζει πολλές δημόσιες δυναμικές που υποφώσκουν στους προσωπικούς μας αγώνες στο θέμα του φύλου και της σεξουαλικότητας, καθώς και πολλά άλλα κοινωνικά ζητήματα. Έτσι μπορούν να τεθούν ξανά επί τάπητος τα αίτια που προκαλούν σε προσωπικό επίπεδο αίσθημα ανεπάρκειας, αποτυχίας, ντροπής, ενοχής και έλλειψης ορθότητας – που με τη σειρά του μπορεί να οδηγήσει σε επαναπροσδιορισμό του τι πρέπει να αλλάξει κανείς στον εαυτό του και στον κόσμο γύρω του. Δεν πρόκειται απλώς για υπαρξιστική άσκηση. Η πλούσια ιστορία της φεμινιστικής κοινωνικής οργάνωσης παρέχει τις στρατηγικές για δράση και επιβίωση εναντίον της αδικίας.

Στο μεταξύ, οι αντικουλτούρες του φύλου έχουν ριζώσει στον αναπτυγμένο κόσμο, όπου τα κοκτέιλ ορμονών και οι εγχειρήσεις αντιμετωπίζονται σχεδόν όπως τα τατουάζ, το πίρσινγκ και άλλες μόδες στο πεδίο της τροποποίησης του σώματος. Ενώ η πλαστικότητα των σχέσεών τους με το σώμα μπορεί να προσφέρεται ως αξιόλογο αντίβαρο στη γραφειοκρατία της κοινωνικά αποδεκτής τρανσεξουαλικότητας, όπως και στην περίπτωση της υποκουλτούρας του τατουάζ και του πίρσινγκ, το αντίβαρο αυτό γρήγορα καταπνίγεται στη μελοδραματική ανάγκη του ανήκειν σε φυλή και φατρία. Και όπως στην περίπτωση της πρόσφατης πολιτισμικής ενσωμάτωσης του τατουάζ και του πίρσινγκ, παρατηρείται υποσυνείδητη εναρμόνιση του φατριασμού με την ανάδυση των συντηρητικών οικογενειακών αξιών. Πολλές αντικουλτούρες του φύλου χρησιμοποιούν μια ψευδοανθρωπολογική επανεφεύρεση του μη δυτικού, μη αστικού κοινοτισμού που φέρει και τη σφραγίδα του οριενταλισμού. Αυτή αρνείται ότι συχνά υπάρχουν πολύ περιοριστικές κοινωνικές επιταγές του ποιος μπορεί να είναι κάποιος στο ρυθμιστικό πλαίσιο της φατρίας. Επίσης δημιουργεί ένα προβληματικό σύνολο από συμφραζόμενα που προκύπτουν κατά την επαναπλαισίωση καθώς αυτές οι αντικουλτούρες προσπαθούν να μάθουν από τις μη δυαδικές έμφυλες εμπειρίες στον εξαθλιωμένο τρίτο κόσμο – πρακτικές που συχνά εξελίσσονται με πλήρη έλλειψη πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας. Βεβαίως, οι πλέον απελπισμένες και επικίνδυνες πρακτικές υψηλού ρίσκου στον τρίτο κόσμο, που θα χαλούσαν τις φαντασιώσεις του πρώτου κόσμου περί αυτοδιάθεσης αυτών των λαών, συνήθως φιλτράρονται. Για παράδειγμα, η τροποποίηση σωμάτων με άμεσες και ανεξέλεγκτες δερματικές εγχύσεις υγρής σιλικόνης, λιπών και άλλων χημικών ουσιών. Όπως στις περισσότερες εμπειρίες υπέρβασης του εαυτού στις αναπτυγμένες χώρες, δεν υφίσταται πραγματική αλληλεγγύη ή κατανόηση του ανθρώπινου πόνου. Μόνο κατά περίπτωση σφετερισμός και ενσωμάτωση αυτών των πράξεων που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην υπερηφάνεια τύπου Pride^TM των αναπτυγμένων χωρών.

Ενώ αυτές οι αντικουλτούρες του πρώτου κόσμου επικαλούνται συχνά την αντιθεσμική αξιοπρέπεια, οργανώνονται και γίνονται ορατές ακριβώς εντός του δυτικού πολιτισμικού θεσμικού πλαισίου. Κυρίως σε πανεπιστήμια και θεσμούς της τέχνης. Προγράμματα σπουδών φύλου και queer μελετών, εκθέσεις και αρχεία αποτελούν τα εργαστήρια εμψύχωσης που επιχαίρουν τη φαντασιακή δυνατότητα πολιτισμικής αυτοπραγμάτωσης. Πουλάνε στους νέους θετικότητα και ελπίδα σε μια αγορά που δεν διαφέρει από οποιονδήποτε άλλο εμπορικό τομέα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Βεβαίως, από οικονομική άποψη αυτή η αισιοδοξία είναι προαπαιτούμενο για την απασχόληση των πανεπιστημιακών και τη διατήρηση των θέσεων εργασίας. Πρόκειται για παραχώρηση που εσωτερικεύεται σε βαθμό να αποτελεί πανηγυρική πολιτική της αποτυχίας. Αυθάδικος εκθειασμός της επαναστατικής αίγλης της αποτυχίας, χωρίς καμία οργανωτική διαχείριση των κινδύνων της. Κλείνοντας το μάτι, οι αναλύσεις της βίαιης καταπίεσης που έχουμε υποστεί γίνονται ισοδύναμες του αθλητικού σλόγκαν «τα αγαθά κόποις κτώνται». Τυλιγμένα με την κορδέλα της υποκριτικής ηθικότητας και αυτολογοκρισίας, όπου ακόμα και όταν κάποιος αυτοαποκαλείται «tranny» αυτό στιγματίζεται ως επιθετικότητα προς τους άλλους. Στο μεταξύ, ο επαναϊδιοποιημένος όρος «queer» παραμένει με μαγικό τρόπο αποδεκτός, παρά την ιστορική του χρήση στους πολέμους του φύλου και της σεξουαλικότητας. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η συνεχιζόμενη ιστορία του είναι και ο μόνος λόγος για τον οποίο αξίζει να επανοικειοποιηθούμε τον όρο. Ξανά, μου φαίνεται ότι δεν είναι απλή σύμπτωση που αυτές οι αντικουλτούρες που έχουν εμμονή με το Pride^TM και τον νεο-φυλετισμό βρίσκουν θεσμική υποστήριξη και χρηματοδότηση στη συγκεκριμένη χρονική φάση. Παρά τις μεγαλοστομίες που εκφράζουμε ως παρεκκλίνοντες, οι κορυφαίες πράξεις μας αντισυμβατικότητας δεν ξεφεύγουν από το σύγχρονο κλίμα αναβίωσης της αντιδημοκρατικότητας και της οικογενειακότητας.

Παρότι κάποιοι θα τα θεωρήσουν όλα αυτά αχρείαστα ειλικρινή κριτική, αναγνωρίζοντας τις ακούσια τυποποιημένες πτυχές των κινημάτων μας θυμόμαστε το αναπόφευκτο. Δεν υπάρχει τρόπος να νικήσουμε. Δεν υπάρχει κομμουνιστική ουτοπία στον ορίζοντα. Δεν υπάρχει επανάσταση για να κερδηθεί. Ο παγκόσμιος ζυγός των πατριαρχικών οικογενειακών δεσμών είναι πολύ μεγάλος. Συνεπώς, για να επιμείνουμε παρότι η φιλοδοξία έχει καταρρεύσει, πρέπει να ξανασκεφτούμε τι σημαίνει η εναρμόνιση με δημοκρατικά και εξισωτικά προτάγματα. Αν τα συμβατικά μοντέλα δημοκρατίας θεμελιώνονται στην τελεολογική αντίληψη της αναπαραγωγής, ίσως είναι πιο ουσιαστικό και επίκαιρο το μοντέλο που αναγνωρίζει ότι οι περισσότεροι θεωρούν τις βλέψεις του τρέλες. Η αντιοικογενειακή, αντιπαραδοσιακή τρέλα της επιθυμίας να σκοτώσεις τον πατριάρχη, τον βασιλιά, τον πατέρα. Η απειλητική τρέλα στην καρδιά της δυτικής νεωτερικότητας την οποία οι περισσότεροι εκτός Δύσης είχαν ήδη βιώσει άμεσα, πολύ πριν ο Roland Barthes και οι συγκαιρινοί του Γάλλοι λογοτέχνες ορίσουν τον θάνατο του πατριάρχη συγγραφέα ως ιστορικά αναδυόμενη στάση.

Αν ακολουθήσουμε την εξισωτική λογική, η ιεραρχική οικογένεια φαντάζει απολύτως απαρχαιωμένη ως εγκεκριμένο πολιτισμικό πεδίο για την έκφραση της σεξουαλικότητας, την αναπαραγωγή, τη διαιώνιση της κοινότητας και του εαυτού. Είναι ένα πεδίο σεξουαλικής ισχύος και καταπίεσης, όχι δικαιοσύνης ή ισότητας. Είναι πεδίο δεσμών αίματος, όχι κοινωνικών ελευθεριών. Είναι πεδίο εντολών, όχι δημοψηφισμάτων. Είναι πεδίο ρόλων, όχι ασάφειας. Ήδη πριν γεννηθούν οι άνθρωποι δεν έχουν λόγο για το αν θα έρθουν στον κόσμο, με ποιο σώμα, σε ποια κοινωνική ομάδα. Συνεπώς, οι προοπτικές για το δυναμικό που θα έχουν τα παιδιά μονίμως επισκιάζονται από την πραγματικότητα των επίκτητων εξαρτήσεων. Η οικογένεια παραμένει ένα φεουδαλικό μικροβασίλειο – η επιτομή της αντιδημοκρατικής κοινωνικής οργάνωσης. Και όμως, παρότι οι σύγχρονες δυτικές αξίες της δημοκρατίας αντιβαίνουν εμφανώς στις συμβατικές οικογενειακές δομές των μεγάλων φατριών, οι «οικογενειακές αξίες» παραμένουν στο επίκεντρο του πολιτικού λόγου και των μίντια στις χώρες του πρώτου κόσμου. Η επακόλουθη υποκρισία εξηγεί γιατί πολλές τριτοκοσμικές χώρες βλέπουν ότι η συνεχιζόμενη εθελοτυφλία των αναπτυγμένων χωρών απέναντι στο ρεύμα κατά της οικογένειας στους ίδιους τους κόλπους τους βασίζεται σε άρνηση σε επίπεδο σχεδόν νευρωτικότητας.

Εν μέσω αυτής της παράνοιας, η πυρηνική οικογένεια εισάγει τη δική της παρανοϊκή αναδόμηση του ταμπού της αιμομιξίας. Περιέργως περνά απαρατήρητο ακριβώς το ότι μέσα στην πυρηνική οικογένεια η ένταση της αιμομιξίας κλιμακώνεται σε κοσμοϊστορικά επίπεδα. Σε εκτεταμένα οικογενειακά σχήματα, θείες, θείοι, ξαδέρφια, δευτεροξάδερφοι και άλλοι συγγενείς ποικίλων βαθμών συμβιώνουν κάτω από κοινή στέγη. Οι δυνατότητες για πολιτισμικά αποδεκτές σεξουαλικές σχέσεις πέρα από τον πατέρα και τη μητέρα υπάρχουν, ακόμη κι αν αποδοκιμάζονται. Για παράδειγμα, στους περισσότερους πολιτισμούς επιτρέπεται να παντρευτούν τα ξαδέρφια. Απεναντίας, στην πυρηνική οικογένεια, που αποτελείται μόνο από δύο γονείς και τον άμεσο απόγονό τους, είναι απόλυτο ταμπού όλες οι σεξουαλικές σχέσεις εκτός από αυτές μεταξύ των γονέων. Με τους σεξουαλικούς περιορισμούς που θέτει η πυρηνική οικογένεια συνιστά το πλέον καταπιεστικό και άκαμπτο οικογενειακό σχήμα που υπάρχει. Προφανώς, όσο λιγότερο δημοκρατική είναι η οικογένεια τόσο πιο περίπλοκη πρέπει να είναι η εσωτερικευμένη καταπίεση που καταστρώνει.

Κλασικά, η ένταση του περιθωρίου αιμομιξίας έχει ως αντίβαρο την ένταση του ηθικοπλαστικού λόγου περί οικογενειακών αξιών και σεξουαλικού καθωσπρεπισμού. Ηθικοπλασία που είναι αδιανόητα ψευδευλαβής αν σκεφτούμε τις καταχρηστικές σχέσεις ισχύος στους κόλπους της αρχετυπικής χριστιανικής οικογένειας. Θρυλείται πως ο πατριαρχικός θεός που με περισσό ναρκισσισμό αυτοανακηρύχθηκε η αρχή και το τέλος των πάντων γέννησε υιό εξώγαμο, τον Αδάμ. Μετά από σωματική διάδραση με τον υιό παρήχθη με αιμομικτικό τρόπο η κόρη, η Εύα – και ο Αδάμ έγινε πατέρας και αδερφός της επίσης. Αφού στέρησε από τα παιδιά του την εκπαίδευση, τα ενθάρρυνε να δημιουργήσουν πληθυσμό μέσω της αιμομιξίας. Όταν άγγιξαν τα πράγματά του χωρίς άδεια και προσπάθησαν να αυτοεκπαιδευτούν, οργίστηκε και τους έδιωξε από την ιδιοκτησία του. Μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια που αγνοούσε τα εξώγαμά του, ο θεός επέστρεψε για να αποκτήσει άλλο ένα τέκνο –επιμένοντας να είναι υιός– με την προμελετημένη πρόθεση να δολοφονηθεί με ειδεχθή τρόπο έπειτα από μια ζωή διώξεων. Χωρίς οι γυναίκες του κόσμου να έχουν οποιονδήποτε λόγο, ο θεός διάλεξε απ’ όλες μια νέα παρθένο ονόματι Μαρία. Στη συνέχεια έστειλε έναν κολλητό του να την πλευρίσει μες στη νύχτα και να την απειλήσει με επικείμενο βιασμό. Καθώς ήταν απόγονος των παιδιών του και μάλλον μικρότερη από δεκάξι ετών δεδομένης της εποχής, η γονιμοποίηση διά του βιασμού της παρθένου Μαρίας ήταν και αιμομικτική και παιδεραστική. Και άλλη μια φορά, όπως και με τον Αδάμ και την Εύα, ο θεός ήταν ο παραβατικός πατέρας. Φόρτωσε τις γονεϊκές του υποχρεώσεις στον πλατωνικό γερομπισμπίκη της Μαρίας, τον Ιωσήφ. Όπως λέει ο Ρότζερ ο εξωγήινος στη σειρά American Dad: «Χριστιανισμός, το καλύτερό μου στόρι ανεπρόκοπου μπαμπά. Άκου να δεις: ο Θεός κάνει παιδί και γίνεται μπουχός. Μετά, όταν το παιδί γίνει σελέμπριτι, ο Θεός το φωνάζει να πάει να μείνει μαζί του. Το ίδιο ακριβώς είχε πάθει και ο Shaq. Μετά έφτιαξε ένα ραπ κομμάτι που το ’λεγε ‟Ο βιολογικός μου βαρέθηκεˮ». Αν σκεφτούμε τη συλλογική άρνηση που απαιτείται ώστε δισεκατομμύρια άνθρωποι να θεωρούν τέτοιες παραβολές διαχρονικά υποδείγματα ηθικής για τις δικές τους οικογένειες, καταλαβαίνουμε ότι αυτό δεν είναι από τα καταπιεσμένα πολιτισμικά τραύματα που αποσυσκευάζονται εύκολα – ίσως δε και ποτέ.

Μετά από αιώνες βίαια επιβεβλημένου θρησκευτικού προσηλυτισμού και αφού αναγνωρίστηκε ότι δεν υπάρχει πιθανότητα αποδόμησης των οικογενειακών σχέσεων, οι ριζοσπαστικοί δημοκρατικοί σχεδιασμοί που ασχολούνται με τη μείωση της βίας καλά θα έκαναν να αποστασιοποιηθούν από τους τρόπους οργάνωσης με βάση τον προσηλυτισμό. Ο προσηλυτισμός ήταν το θεμέλιο των παλιών αριστερών φαντασιώσεων για υποκατάσταση των συστημάτων οικογένειας με κολεκτίβες και βρίσκει τη συνέχειά του στις νεοαριστερές προσαρμογές των προγραμμάτων προς στήριξη του θεσμού της οικογένειας, όπως αυτό του Ιαπωνικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που είναι σχεδόν φιλελεύθερο στις επικλήσεις του στον λαϊκισμό. Καμία από τις προαναφερόμενες δεν οραματίζεται την οργάνωση αντιοικογενειακών χώρων και κοινωνικών υπηρεσιών που προκύπτουν λόγω των προβλημάτων των διαιωνιζόμενων συστημάτων οικογένειας. Βεβαίως είναι εξαιρετικά δύσκολο να συλλάβουμε τους αντιοικογενειακούς χώρους όταν ο λόγος περί κοινωνικών υπηρεσιών αναφέρεται κυρίως στις ανάγκες της οικογένειας, ιδιαίτερα στην υποστήριξη των μονογονεϊκών και φτωχών οικογενειών. Οι κοινωνικές υπηρεσίες γίνονται αντιληπτές ως ένας τρόπος να γεμίζουν τα κενά εκεί όπου υστερεί η οικογενειακή στήριξη, αποσιωπώντας το ότι μπορούν να προσφέρουν ρητή απαλλαγή από τους οικογενειακούς δεσμούς. Στο κοινωνικό πλαίσιο, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν επιθυμούν τέτοιο αποχωρισμό από την οικογένεια. Τον θεωρούν άδικο. Μέχρι και σπαραξικάρδιο. Σίγουρα δεν μπορείς να τους τον πλασάρεις σε ευρεία κλίμακα.

Αυτό συμβαίνει εν πολλοίς επειδή οι ερευνητές αγοράς αφιερώνουν όλο τον χρόνο τους στο να μας πουλήσουν ένα διαφορετικό μήνυμα. Οι επιχειρηματίες καταλαβαίνουν ότι ο καπιταλισμός λειτουργεί καλύτερα με βάση τη δουλεία παρά την ισότητα εργασίας, όπως έχει αποδείξει η ίδια η ιστορία της Δύσης και η σύγχρονη εξάπλωση των καπιταλιστικών επιχειρηματικών πρακτικών σε μη δημοκρατικές χώρες. Εκτιμάται ότι τα θύματα καταναγκαστικής εργασίας σε όλο τον κόσμο φτάνουν τα 21 εκατομμύρια. Οι περισσότεροι είναι ουσιαστικά όμηροι σε άθλιες συνθήκες εργασίας, συχνά σε ξένη χώρα, όπου οι εργοδότες τους παρακρατούν τα ταξιδιωτικά τους έγγραφα. Όσον αφορά την πορνεία, η εμπορία ανθρώπων θέτει υπό τον έλεγχό της τη ζωή άνω των 2.000 νέων θυμάτων καθημερινά. Το μέσο κόστος αγοράς σκλάβου είναι 80 ευρώ.

Σε σύγκριση με τον παγκόσμιο νότο, οι εργάτες στον πρώτο κόσμο είναι προνομιούχοι οικιακοί δούλοι. Η χρηματική ανταμοιβή για κοινωνικά επιβεβλημένη συμμετοχή στην εργασία, ο ζυγός του χρέους και η εθιμική αναπαραγωγή για να διασφαλιστεί αντικαταστάτης όταν ο γονέας γεράσει και δεν μπορεί να εργαστεί συνιστούν αυτό που ο κωμικός Justin Rolland αποκαλεί «επαυξημένη δουλεία». Βλέπουμε τον υπόλοιπο κόσμο σαν εχθρό που θέλει να μας πάρει αυτό που καταφέραμε να βάλουμε στην άκρη, αντί να συνειδητοποιήσουμε ότι οι πιο εύποροι είναι αυτοί που παρακρατούν απ’ όλους. Η δειλή απληστία μας υπηρετεί περισσότερο τους σκοπούς της ελίτ. Μας κάνει να νομίζουμε ότι είμαστε πιο κοντά σε αυτήν παρά στον παγκόσμιο νότο. Πιο κοντά στον απρόσιτο Donald Trump παρά στους άστεγους που προσπερνάμε καθημερινά, κι είμαστε πολύ τρομοκρατημένοι να παραδεχτούμε το αντίθετο. Στο μεταξύ, η παγκοσμιοποίηση καλά κρατεί και η απουσία ίδρυσης νέων δημοκρατιών είναι κραυγαλέα.

Η εποχή των κρατικών και των κοινωνικών έργων τελείωσε. Οι παραδοσιακοί εχθροί του κράτους και του έθνους έχουν εν πολλοίς αντικατασταθεί από τους εχθρούς της φατρίας και της πίστης. Ο Ψυχρός Πόλεμος έγινε ο Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας. Και όλα αυτά με επανεγγραφή της πολιτισμικής ισχύος της οικογένειας, της δυναστείας και του κληρονομικού δικαιώματος. Αυτή η επανεγγραφή είναι απαραίτητη, αφού, εκτός από κοινωνικές υπηρεσίες, οι οικογένειες παρέχουν επίσης την υποσυνείδητη ψυχολογική θεμελίωση για την αποδοχή των υπαγορευμένων κοινωνικών σχέσεων. Την ψυχολογική θεμελίωση της δουλείας. Με την πολιτισμική και νομική επικρότηση της γονικής κυριότητας των παιδιών και αντιστρόφως την τραυματική πρώιμη συνειδητοποίηση ότι αποτελούμε ιδιοκτησία των γονιών εσωτερικεύουμε την πεποίθηση ότι ο καθένας μας ανήκει σε κάποιον. Όπως συμβαίνει και με τις δυαδικότητες του φύλου και της σεξουαλικότητας, αυτή η εσωτερίκευση δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε με την ιδέα, αλλά χαλιναγωγεί τη δυνατότητα της φαντασίας μας να αντιδράσει σε αυτήν. Έχουμε την τάση να επικρίνουμε μόνο έναν κακό γονέα όσον αφορά τις δεξιότητές του χωρίς να επεκτείνουμε την κριτική στον δημόσιο θεσμό της ίδιας της γονεϊκότητας. Κι όμως, αν αποδεχόμαστε την ιδιωτική σφαίρα ως χώρο εκμετάλλευσης της εργασίας, τότε πρέπει επίσης να αποδεχτούμε ότι η γονεϊκότητα είναι αδιαχώριστη από αυτή την εκμετάλλευση. Έτσι, το ανήκειν σε οικογένεια είναι συστημικά αδιαχώριστο και απαραίτητο για τη δημόσια δουλοπαροικία.

Είναι σαφές ότι οι περισσότερες αντιδημοκρατικές αθλιότητες της φιλελεύθερης ουμανιστικής παγκοσμιοποίησης προκύπτουν ως αποτέλεσμα των τάσεων επεκτατισμού. Για παράδειγμα, τα αιτήματα για ανεύθυνη και μη βιώσιμη οικονομική μεγέθυνση, κλιμακούμενη κατανάλωση, επιθετικούς ελέγχους συνόρων και αυξανόμενους πληθυσμούς. Αυτές είναι οι σύγχρονες επαναδιατυπώσεις της εδραιωμένης αρχαίας εντολής «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» που προηγείται κατά πολύ του καπιταλισμού. Η επακόλουθη αντίφαση ανάμεσα στη σύγχρονη δημοκρατική ηθική και στις πρακτικές είναι τόσο ακραία ώστε γίνεται σαφές ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι σχέδιο εκδημοκρατισμού, ακριβώς όπως η ΕΣΣΔ και η ΛΔΚ δεν ήταν σχέδια του κομμουνισμού. Χρησιμοποιεί παρόμοιες τεχνικές και παράγει εξίσου ακραίες ωμότητες. Ας αναλογιστούμε την παρακολούθηση πολιτών τύπου Big Brother την οποία αποκάλυψε ο Edward Snowden, ή τον τρόπο με τον οποίο η Δύση οικοδόμησε και διαμοίρασε τη σύγχρονη Μέση Ανατολή, ή τους εικονικούς πνιγμούς στο κέντρο κράτησης του Γκουαντάναμο, ή τους κοινοτικούς εκτοπισμούς και τις ορδές αστέγων ως αποτέλεσμα του εξευγενισμού συνοικιών από μεγαλοεργολάβους, ή τη βιομηχανική ρύπανση που εξυπηρετεί απόλυτα ιδιοτελείς σκοπούς, ή το εμπόριο όπλων που έχει ως αποτέλεσμα αμέτρητους τραυματισμούς, βιασμούς και θανάτους, και ούτω καθεξής.

Σε συνδυασμό με τη μεταμοντέρνα αντίληψη ότι η ανθρωπότητα δεν βρίσκεται σε προδιαγεγραμμένη τελεολογική πορεία προόδου, μπορούμε να επανασυλλάβουμε την ενσυνείδητη δημοκρατική πρακτική ως κάτι μικρό, παράξενο, queer. Μια πράξη τοπικού περιορισμού ζημιών παρά παγκόσμια μεταλλαγή. Αυτή η έμπρακτη αποστασιοποίηση από τον επεκτατισμό είναι ιδιαίτερα σημαντική για πιο ριζοσπαστικές δημοκρατικές πρακτικές στα πεδία του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Ιδιαίτερα επειδή απορρίπτει την κληρονομιά του ολοκληρωτισμού που ιστορικά συνδέθηκε με το όνομά τους. Και ένα μεγάλο μέρος αυτής της αποστασιοποίησης εμπεριέχει τη συνειδητοποίηση ότι η δημοκρατία δεν είναι συμβατή με την επιτυχία.

Κάποιοι από σας σίγουρα σκέφτεστε ότι όλα αυτά ακούγονται σαν την queer πολιτική της αποτυχίας που επικρίναμε νωρίτερα. Όχι, δεν υπάρχει το θετικό αντίβαρο της δημιουργικότητας ή της αυτοπραγμάτωσης. Αν η λογοκρισία ενάντια στη ριζοσπαστική ομοφυλοφιλία διαπλέκεται με τη λογοκρισία ενάντια στη ριζοσπαστική δημοκρατική οργάνωση, τότε ας θεωρήσουμε την αλλαγή φύλου μεταφορά αυτού του τύπου οργάνωσης. Η πρόσβαση των διεμφυλικών στην ιατρική περίθαλψη ανέκαθεν ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την επίσημη διάγνωση Διαταραχών Ταυτότητας Φύλου. Η επιβεβλημένη ταύτιση με τους ψυχωτικούς και τους αρρώστους μετατρέπεται σε τελετουργία πολιτισμικής μύησης και αποδοχής. Επίσης, γίνεται το κλειδί για την ατομική ανάταση και τυποποίηση. Οι υπέρμαχοι της πολιτικής της αποτυχίας πασχίζουν να βρουν τρόπους να συνδέσουν αυτή την ανάταση με την επίτευξη στόχων και προσωπικής και κοινοτικής ικανοποίησης. Αυτές είναι οι πύλες της ευρύτερης ασφάλειας και κοινωνικής αποδοχής. Πρόκειται για ένα αισιόδοξο μοντέλο αποτυχίας που ακόμα εξυπηρετεί τις έννοιες της προόδου και της επιτυχίας. Εορτασμός της δυνητικής μετάβασης.

Κι αν κάποιος αρνείται να γιορτάσει την κανονικοποίηση; Κι αν, αντί να αντιδρά στη βία του επιβεβλημένου αυτοπροσδιορισμού ως άρρωστος που απαιτεί να τον βλέπουν ως υγιή, αντιδρά με την πολιτικοποίηση της επιθυμίας να τον βλέπουν ως υγιή; Κι αν κάποιος παραμένει ενοχλημένος από τους αναπόφευκτους αντιφεμινιστικούς συμβιβασμούς της αλλαγής φύλου βάσει δυαδικότητας στο πλαίσιο της πατριαρχίας; Και αν ο τρόπος που αντιμετωπίζει κάποιος τη διαφοροποίηση φύλου είναι ουσιαστικά η κατάρρευση; Κι αν είναι το ανάρμοστο; Κι αν είναι ο χρόνος, αλλά όχι το ταξίδι; Κι αν είναι η αλλαγή, αλλά όχι η μετάβαση; Κι αν είναι ο αγώνας, αλλά όχι η επιτυχία; Κι αν κάποιος αντιδρά στην ντροπή με στρατηγική άρνηση να συμμετάσχει στο Pride^TM; Αυτό είναι το προτεινόμενο, αδυσώπητα ρεαλιστικό μοντέλο δημοκρατικής συμμετοχής ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και στον ουμανισμό.

Όπως οι στρατηγικές της mainstream διεμφυλικότητας πλαισιώνονται από τη σύγχρονη παγκοσμιοποίηση και ταυτόχρονα φέρουν τα σημάδια της, η δημοκρατική οργάνωση συνδέεται με τον χρόνο και τα συμφραζόμενα μέσω των πολύ συγκεκριμένων σχέσεων της πολιτισμικής δυναμικής και της ψύχωσης. Όποια δυναμική κι αν προσφέρει αυτή η συνειδητοποίηση, δεν υπόσχεται κανονικοποίηση. Δεν υπόσχεται ελπίδα. Το δίδαγμά της δεν είναι εμψυχωτικό. Αφορά τη μηδενιστική αναμέτρηση με την κατάσταση. Με πρακτικούς όρους ισοδυναμεί με την αντίδραση στην ωμότητα της κοινωνικής απομόνωσης με την οργάνωση χώρων και υπηρεσιών για ασφαλή διαβίωση κατά μόνας. Απαιτεί να αντιδράς στις διαφοροποιημένες ατομικές ανάγκες με εργαλεία που διαφέρουν από αυτά του μικροαστικού ατομισμού ή της κοινοτικότητας βάσει προσηλυτισμού. Εργαλεία τα οποία διαφέρουν από αυτά που σχεδιάστηκαν για όσους κατέχουν οικογένεια/φατρία/φυλή ή όσους αποτελούν ιδιοκτησία της. Διεκδικεί μόνο περιθώρια κινήσεων για επιβίωση του αποκηρυγμένου.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά τις προάλλες που ήμουν στο τρένο στο Τόκιο. Το βαγόνι ήταν υπερπλήρες με ετεροκανονικά σώματα, όλα στριμωγμένα και ακινητοποιημένα. Ξένοι που χρειάζονταν περιθώρια κινήσεων, εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις παγίδες της δουλειάς και του σπιτιού. Η διαδρομή ήταν μη σεξουαλική για τους περισσότερους, κυνηγετικής φύσεως για κάποιους άντρες και απειλητική για πολλές από τις γυναίκες. Στην πάροδο των χρόνων, ενώ ντυνόμουν αντρικά, μου είχαν βάλει χέρι δύο φορές μεθυσμένες γυναίκες – έμφυλη αντιστροφή μιας χειρονομίας που κατά παράδοση αποδίδεται σε ξένους άντρες. Τις προάλλες βγήκα από το τρένο και μπήκα σε ένα McDonald’s γεμάτο παιδιά. Οι τοίχοι ήταν διακοσμημένοι με έντονα γραφιστικά σλόγκαν του τύπου «ΜΠΟΡΕΙΣ να πάρεις ό,τι ΘΕΛΕΙΣ» και «Θέλω να είμαι ΟΜΟΡΦΟΣ, ΑΠΙΘΑΝΟΣ». Προβλέψιμα μαρκετινίστικα σλόγκαν του καπιταλισμού που προτυποποιούν την απληστία και τη ματαιοδοξία, αλλά επίσης παραπέμπουν στις συνήθεις υποσχέσεις των γονιών προς τα παιδιά ότι μπορούν να παραγγείλουν ό,τι θέλουν στα McDonald’s, παράλληλα με την αλλόκοτη ομολογία ότι είναι απίθανο να κατακτήσει κανείς τα συμβατικά πρότυπα ομορφιάς τρώγοντας fast food. Παραλλαγές του υπέρτατου ψέματος ότι τα παιδιά μπορούν να αποκτήσουν ό,τι ονειρεύονται. Είναι το ψέμα που οι περισσότεροι άνθρωποι στις μέρες μας θεωρούν όχι μόνο ηθικό αλλά και απαραίτητο για την υγιή κοινωνικοποίηση. Υποθέτω ότι θεωρείται εν μέρει άκακο ψέμα ακριβώς επειδή τα όνειρα του παιδικού μυαλού είναι πάντα φτηνά, αντικατοπτρίζοντας τη φτήνια του πολιτισμού στον οποίο ανατρέφονται. Τόσο φτηνά, κι όμως τόσο ανεπίτευκτα στην πραγματικότητα. Ανάμεσα στις τοιχογραφίες του ταχυφαγείου, οι προσπάθειες των παιδιών να ελέγξουν τι τρώνε και οι προσπάθειες των γονιών τους να τα πείσουν να φάνε έμοιαζαν με θεατρική παράσταση. Ένας κοινοτικός θίασος που εκτελεί άτεχνα μια μαύρη κωμωδία η οποία δείχνει πως είναι ανήθικο να φέρνεις στον κόσμο παιδιά και η δημοκρατία καθίσταται ανέφικτη λόγω της οικογένειας. Οι οικογένειες, όπως η επίσκεψη στο ίδιο το McDonald’s, ήταν ένα εμβαλωματικό σχέδιο απελπισίας. Πηγή του, εκείνο το πλέον συμβατικό όνειρο πως μια μέρα μπορείς να παραδεχτείς ότι σε σκοτώνει και να φύγεις.

κορυφή | άλμπουμ | κείμενο