Wat een verrassing. Wie Terre Thaemlitz kent, herinnert zich vast z'n excentrieke, uitdrukkelijk op het experiment gerichte aanpak van vooral electronische muziek. Zelfs ambient ('Soil', 'Couture Cosmetique') bestond voor hem niet zonder activistische tractaten, filosofisch doorgaand op de flaws van de postindustriële hi-tech en het belang van een non-essentialistisch begrip van transsexualiteit. Kortweg: je ziet de man niet gauw 'n Sportpaleis vullen, extatisch de fans opzwepend, de context loochenend bij het meekreten van lyrics als 'I'm Lonely'. 'Midtown 120 Blues' heeft een ander doel. Doelt op een publiek dat van wanten weet, zich kan identificeren met wat in de wortels leeft van house. New York house, Chicago house. Met electronische blues als bron, waar ook 'Can You Feel It?' aan ontsprong. Want house is niet alleen 'ontsnappen', het is ook 'durven voelen'. Kent het gevoel soms onbegrepen te zijn. Pionier te zijn, vóor de uitverkoop volgt, door wie minder scrupules heeft. Het mag onbekend zijn: Terre was erbij toen New York house, aanvankelijk slecht betaald in grauwe gay en travestieclubs, geleidelijk de underground ontgroeide en werd wat het werd: een major stroming die een tijd bergen cash garandeerde, roes vormend voor een vluchtende generatie. Verlossing van de pijn zoekend, pijn in de verlossing vindend. 'Midtown 120 Intro' zegt het correct: house is minder een stijl dan wel een situatie. En daar valt meteen de eerste uithaal, richting Strictly Rhythm (dat voor Thaemlitz best Strictly Vocal mocht heten). 'Ball'r (Madonna-Free Zone)' geeft Madonna een welgemikte schop onder de opportunistische kont, om haar pogingen de roots van house en drags te recupereren. Al was zeker ook het rigoureuze saneringsbeleid van voormalig NYC-burgemeester Giuliani geen zegen voor de alternatieve dance scene van weleer. Glitz en glamour telde, weg die zichtbare blues op straat. Door hoogte en laagte, in extase en melancholie loodst deze plaat je dan ook door het verhaal van goed twintig jaar house. Elegisch, dan weer excentriek en vervolgens moddervet, blikt de plaat terug zonder antwoord op de vraag hoe alles anders had kunnen zijn. Zal zijn, ook. 'Sisters, I Don't Know What This World Is Coming To' is het antwoord: in alle oprechtheid het episch centrum van de plaat. En ook met een paar andere tracks wordt het meesterschap van Larry Heard, de finesse van het meest emotionele op F Comm en de diepte van vervlogen ambience als van Deep Space Network in herinnering gebracht door deze outcast. Je zómaar ergens tegen afzetten vertroebelt vaak het resultaat, maar als 'Midtown 120 Blues' zich met het hart verzet tegen alles wat house ontzielt, wat kan je 'r dan tegen inbrengen? (MDB)