english | dutch

As the sun sets outside Cologne's brilliant white, minimalist Christuskirche, I watch hardcore porn in soft focus. Women are penetrated while they perform domestic chores. Hips gyrate pinkly as the video collage cuts to another lurid scene - pinafored women and lithe young men are glimpsed as though through the haze of a rose-tinted telescope. The priest, bless him, insists he doesn't mind. Manic birdsong runs into heady cello crescendos, and a muffled, girlish moaning trills constantly from the right-hand side of the room. The man next to me keeps crossing and uncrossing his legs.

For 86 minutes, amid pixelated, pornographic goo, a treatise on the immorality of reproduction streams across the screen: Craig loved his vasectomy; Adam raped and impregnated a thirteen-year-old girl; and Yuko arranged an abortion the moment she knew she was pregnant. Taki experienced 'pregnancy denial' and gave birth into a toilet pit - the hole was too narrow, so she "rammed the blockage down". This is Deproduction, the latest offering from Terre Thaemlitz, co-produced by documenta 14 and Cologne's Academie Der Künste der Welt. Eighteen vignettes in 'Names have been changed / Sound/Reading for Incest Porn' sample the horrors of procreation, before 'Admit that it's killing you (and leave) / Sound/Reading for Gay Porn,' the show's second part, deepens its theoretical defence of people who choose not to have kids. The "first piece," Thaemlitz tells me, "uses incest porn, and the second gay porn. These are the two polarities of sexual taboos in relation to patriarchal families. Traditionally speaking, incest represents the ultimate sexual taboo within the family unit, and non-reproductive gay male sex is the ultimate taboo outside the family."

Throughout the performance, beneath the screen, sits owlish Thaemlitz. When it's over, a long silence ensues, the audience apparently unsure whether it has ended or how they are expected to respond. Clapping, when it does come, is strange after what we have seen, and no less awkward than silence. About half the audience has left. Thaemlitz appears not to mind - "fuck 'em," she says. There is a faint sense that the joke - not quite funny - is on us. "Love is a concept used to justify violence," Thaemlitz says, responding to a question from the audience - is there is any place for love in her vision? I, too, ask Thaemlitz whether there is place for hope within this nihilism, and what, if there is none, we should do about kindness. He rejects the idea "that all that is good in the world is that which is invested with dreams and visions and plans for tomorrow... It's really symptomatic of the imposed optimism through which capitalism and globalization insist we live, work and breath. Just because we are totally fucked does not mean suddenly anything goes."

Thaemlitz - or DJ Sprinkles as he or she is also known - has spent her whole public life refusing to participate in the essentializing binaries of gender, and has turned the same intelligence on any number of naturalized phenomena. "Nick Drake sang that great line in "Time Has Told Me": 'So I'll leave the ways that are making me be what I really don't want to be, | Leave the ways that are making me love what I really don't want to love.' ...What if we look at the lesson of family as not about how family "naturally" supersedes all other social bonds, but as our social capacity to hold really intense and lifelong bonds with really different people we would never willingly choose to have in our lives, simply because of the ways in which we are conditioned to see them as forever a part of our lives?" she asks. Do these relationships not, instead, prepare us for lives of owning and being owned?

It is hard not to be swept away by Thaemlitz' arguments when you consider the extraordinary prevalence of sexual abuse that happens within families, overwhelmingly at the hands of men. Advocating for the dissolution of such bonds and the lifelong claims they exact is clearly an argument against violence, and not simply for choice. "Family remains a feudal micro-kingdom - the epitome of anti-democratic social organization," Thaemlitz says, analyzing the family as it figures in the variously racist, sexist, capitalist work of the state. "In classic fashion, this intensity of potential for incest is matched by an intensity of moral rhetoric about family values and sexual propriety," she argues, describing the cultural myopia that permeates liberal societies, and the saccharine moralism that denies root causes and bars path to understanding.

Do you think the violence of gender is getting worse?, I ask Thaemlitz. "I mean, today Beyonce is a mainstream feminist icon... really? Caitlyn Jenner uses her Trump-supporting Republican wealth to advance the rights of transfolk... really? What kinds of body images, essentialisms and politics are happening here?" he asks. "There isn't much cultural deviation going on. It's all about pacifying potential deviants with a smokescreen of mainstream acceptance. And it seems most people today don't want to deviate. They just want acceptance despite a kind of visual difference that is devoid of social risk taking. It's all about being loved, being liked, being LIKE'd on social media, etc. And this goes into your question as to whether the violence of gender is getting worse. I think yes, despite a kind of general vibe that things are looking up, the actual cultural processes behind the construction of that vibe are horrifically violent and cultic." Since Thaemlitz said this, Jenner has been photographed out and about in her 'Make America Great Again' cap just days after Trump decreed by tweet that transgender people would no longer be allowed to fight in the army as their medical costs were too high. In a culture that is more and more about symbols, and less about its own internal mechanisms, Jenner is the exception that writes the rules.

"I grew up in the '70s and '80s with gender-bending, which was not about passing as one gender or the other," Thaemlitz tells me. Attendance to context and complexity are hallmarks of Thaemlitz's musical and political work, and, in both spheres, she tends to sample, combine, subvert and resist. As 2008's féted Midtown 120 Blues announced, "House is not universal. House is hyper-specific... The contexts from which the Deep House sound emerged are forgotten". Like musical genres, Thaemlitz views identity as "contradictory and multifaceted", and refuses to accept false monoliths. "I prefer to openly build arguments around hypocrisies and contradictions, as a means of fighting didacticism," he says. The cacophony featured in Deproduction sought to destabilise its audience's expectations of pleasure, cello swells clashing with the irritations of constant tweeting and panting. The show as a whole demonstrated an overt antagonism with music and art as spaces of transformation, transcendence and even public education. "If I am an artist, I am a con artist," Thaemlitz said in a talk a few years back.

"To paraphrase something Dont Rhine of Ultra-red once told me years ago, the main problem with "political art" is that it mistakes the act of analysis (such as producing an artwork) with actual political organizing," Thaemlitz says. "I think that is really the fundamental error of those who espouse that art can change the world, or music can change the world, etc. I mean, for a start, "changing the world?" That kind of over-reaching agenda is already a huge bullshitter warning sign. It's also indicative of latent totalitarianism, really. "Today MOMA, tomorrow... the world!" And whatever ideas or engagements of the head art may give you, they are usually happening in very specific and socially peculiar spaces. Often quite elitist and insular spaces. And to make things worse, they are usually just your reactions to an artist's hint at a political or social topic, without their ever actually developing a message with any clarity... The ensuing vagary and confusion of the viewer becomes commensurate with the work's depth. It's bullshit. So to presume those contexts are good places to talk about things is not much different from a religious person talking about how you should join their bible study because of all the good their church does for the community. And the sad thing is, the average church probably actually does more in terms of communal organizing. So yeah, fuck art, seriously. Fuck music. Fuck religion, while we're at it."

Thaemlitz once said that growing up, "I had absolutely no interest in anything "transcendental," simply because I was always in such a struggle to get in touch with reality, in a kind of brute way" - and this logic of restless demystification persists. In Deproduction, Thaemlitz poses her arguments seriously. Yet she resists wordless assent to the patronage of art institutions: she needs, as she has said a million times, money to survive. Beyond this, non-cooperation and bored defiance are personal and political realities - just because it's 'art' doesn't mean it's not work; no, there's nothing to hope for, you can't become a "positive revolutionary," and collapse into an industry of optimistic opium. Still, there is today, there are struggles for "localized harm reduction" that need to be fought; conversations that still need to be had; refusals still to be made, and vulnerabilities to be preserved, even in the face of violence.

Taboes in de postpositieve wereld een gesprek met 'anti-kunstenaar' Terre Thaemlitz   Feature - Phoebe Braithwaite

In Metropolis M (NL), October 11 2018.

 

english | dutch

Terwijl buiten de zon ondergaat, kijk ik in de witte, minimalistische Christuskirche in Keulen naar hardcore porno met een zachte focus. Vrouwen worden gepenetreerd terwijl zij huishoudelijke taken uitvoeren. Roze heupen draaien rond wanneer de videocollage overgaat naar een andere schelle scène. We vangen een glimp op van vrouwen met schorten en lenige jonge mannen bezien door een roodkleurige telescoop. De priester zegt dat hij het niet erg vindt. Manisch vogelgezang gaat over in heftige cellocrescendo's. Een gedempt, meisjesachtig gekreun vibreert voortdurend vanuit de rechterkant de ruimte in. De man naast mij verandert steeds van zithouding, de benen over elkaar.

86 minuten lang scrolt een verhandeling over de immoraliteit van voortplanting over het scherm, dwars over de gepixelde pornobeelden heen. Craig is blij met zijn vasectomie, Adam verkrachtte en bezwangerde een dertienjarig meisje en Yuko regelde direct een abortus op het moment dat ze wist dat ze zwanger was. Taki ontkende haar zwangerschap en is bevallen in een toilet. Het gat was te smal, daarom heeft ze de verstopping erdoorheen geduwd.

Deproduction heet het meest recente werk van Terre Thaemlitz, mede geproduceerd door documenta en Akademie der Künste der Welt. De achttien vignetten van NAMES HAVE BEEN CHANGED: Sound/Reading for Incest Porn tonen de verschrikkingen van voortplanting en IT'S KILLING YOU (AND LEAVE): Sound/Reading for Gay Porn, het tweede deel, is een theoretische verdediging van degenen die ervoor kiezen om geen kinderen te hebben. Het eerste deel toont incestporno en het tweede deel gayporno. Thaemlitz: 'Dat zijn de twee polen qua seksuele taboes in relatie tot patriarchale families. Traditioneel gezien vertegenwoordigt incest het ultieme seksuele taboe binnen de familie en niet-reproductieve homoseksuele seks is het ultieme taboe buiten de familie.'

Tijdens de performance zit Thaemlitz onder het scherm. Wanneer het voorbij is, volgt een lange stilte. Het publiek weet blijkbaar niet zeker of dit het einde is en hoe te reageren. Klappen is vreemd na wat we gezien hebben en niet minder ongemakkelijk dan stilte. Ongeveer de helft van het publiek is weggelopen. Thaemlitz lijkt het niet te deren. 'Fuck them', zegt ze. Het gevoel heerst dat we te kijken zijn gezet. 'Liefde is een concept om geweld te rechtvaardigen', zegt Thaemlitz op de vraag van iemand uit het publiek of er in haar visie plaats voor liefde is. Ik vraag op mijn beurt of er in dit nihilisme plek is voor hoop en wat, als die er niet is, we moeten doen met vriendelijkheid. Ze verwerpt het idee 'dat alles wat goed is in de wereld datgene is dat voortkomt uit dromen en visies of toekomstplannen. Het is echt symptomatisch voor het opgelegde optimisme van het kapitalisme en de mondialisering, hoe we volgens die ideologie moeten leven en werken. Het feit dat alles naar de klote gaat, wil nog niet zeggen dat alles dan maar mag of kan.'

Thaemlitz, of dj Sprinkles zoals zij of hij ook bekendstaat, heeft haar hele publieke leven geweigerd deel te nemen aan gendertegenstellingen en trekt allerlei andere natuurfenomenen in twijfel. 'Nick Drake zong die geweldige zin in Time Has Told Me: "So I will leave the ways that are making me be what I really do not want to be. Leave the ways that are making me love what I really do not want to love." Wat als we op een andere manier naar families kijken. Niet als een gegeven dat alle andere sociale relaties op een natuurlijke manier vervangt, maar als een sociale capaciteit om intensieve en levenslange verbintenissen aan te gaan met verschillende soorten mensen die we nooit zelf zouden uitkiezen. Alleen maar omdat we zijn geconditioneerd om ze voor altijd als een onderdeel van ons leven te zien.' Bereiden deze relaties ons juist niet eerder voor op een leven van bezit en bezeten worden?

Het is moeilijk om niet door Thaemlitz' argumenten overdonderd te worden wanneer je stilstaat bij de buitengewone veelvoorkomendheid van seksueel misbruik binnen families, veelal door mannen. Het pleiten voor de ontbinding van dergelijke familiebanden en de levenslange claims die ze uitoefenen, is duidelijk een argument tegen geweld, niet alleen voor een keuzemogelijkheid. 'Familie blijft een feodaal microkoninkrijk. Het is typisch een antidemocratische sociale organisatie', zegt Thaemlitz in Deproduction. Ze ziet familie als onderdeel van het patriarchale, racistische en kapitalistische werk van de staat. 'In de klassieke vorm wordt deze intensiteit qua incestpotentieel gecompenseerd door een intensiteit qua morele retoriek over gezinswaarden en seksueel fatsoen', stelt ze. Ze raakt daarmee aan de kern van de culturele blinde vlek van liberale samenlevingen en het zoete moralisme dat elke diepere oorzaak ontkent en de wegen naar begrip van deze problemen barricadeert.

'Heb je het idee dat het gendergeweld toeneemt?', vraag ik. 'Vandaag de dag is Beyoncé een mainstream feministisch icoon. Werkelijk? Caitlyn Jenner gebruikt haar pro-Trump, Republikeinse rijkdom om de rechten van transgenders te bevorderen. Echt? Wat voor soort lichaamsbeelden, essentialisme en politiek vindt hier plaats?', vraagt Thaemlitz. 'Er is niet echt sprake van culturele afwijking. Het gaat allemaal om mensen die potentieel gezien afwijken en niet gevaarlijk zijn, waaromheen een rookgordijn van algemene acceptatie hangt. En het lijkt erop dat de meeste mensen tegenwoordig niet willen afwijken. Ze willen gewoon aanvaard worden. Ondanks dat er sprake is van een soort visueel verschil waarmee geen sociale risico's worden genomen. Het gaat allemaal om geliefd zijn, leuk gevonden worden, geliket worden op de sociale media.'

'Om terug te komen op je vraag of het gendergeweld erger wordt: ik denk van wel. Ondanks een soort algemeen idee dat de dingen beter worden, zijn de werkelijke culturele processen die achter de constructie van dat idee schuilgaan verschrikkelijk gewelddadig en cultachtig.' Nadat Thaemlitz deze opmerkingen heeft gemaakt, is Jenner gefotografeerd met haar pet met de slogan 'Make Amerika Great Again' op, net nadat Trump in een tweet liet weten dat transgenders niet langer mogen vechten in het Amerikaanse leger omdat hun medische kosten te hoog zouden zijn. In een cultuur die steeds meer gaat over symbolen en minder over het geweld van haar eigen interne mechanismen, is Jenner de uitzondering op de regel. 'Ik ben opgegroeid in de jaren zeventig en tachtig met genderbenden. Dat ging toen niet over het doorgaan voor het ene of het andere geslacht', vertelt Thaemlitz.

Aandacht voor context en complexiteit zijn kenmerken van Thaemlitz' muzikale en politieke werk, en in beide domeinen heeft ze de neiging om te samplen, te combineren, te veranderen en zich te verzetten. Zoals ze schreef voor haar werk Midtown 120 Blues uit 2008, is house niet universeel. 'House is hyper specifiek. De contexten waaruit deep house is ontstaan, zijn vergeten.' Net als muzikale genres ziet Thaemlitz identiteit als 'tegenstrijdig en veelzijdig'. Ze weigert valse vaststaande pijlers te accepteren. 'Ik geef de voorkeur aan het openlijk bediscussiëren van hypocrisie en tegenstrijdigheden, als een middel om tegen de didactiek te vechten', zegt ze. Met de kakofonie die Deproduction kenmerkt, probeert ze de verwachtingen van het publiek te destabiliseren. Aanzwellende cello's botsen met de irritaties die het geluid van constante tweetjes en gehijg oproepen. De performance als geheel staat in contrast met het idee dat muziek en kunstruimtes in dienst staan van transformatie, transcendentie en zelfs publieke educatie. 'If I am an artist, I am a con artist', zei Thaemlitz een paar jaar geleden in een lezing.

'Om Dont Rhine van Ultra-Red te parafraseren, het hoofdprobleem van "politieke kunst" is dat het de analyse (het maken van een kunstwerk) verwart met een echte politieke daad', zegt Thaemlitz. 'Ik denk dat dat een fundamentele fout is die mensen maken die erop wijzen dat kunst of muziek de wereld kan veranderen. Ik bedoel, "de wereld veranderen"? Dat soort bombastisch taalgebruik moet al een bullshitbelletje doen rinkelen. Het is ook een indicatie van latent totalitarisme. "Vandaag het MoMA, morgen de wereld!" En wat voor ideeën kunst je ook kan geven, het vindt meestal plaats in zeer specifieke en sociaal vreemde ruimtes, vaak nogal elitair en insulair. En om het nog erger te maken, zijn die ideeën vaak alleen jouw reactie op een vage referentie aan een politiek of sociaal onderwerp van een kunstenaar, zonder dat er echt sprake is van een duidelijke boodschap. Die insinuerende vaagheid en de verwarring van de toeschouwer komen overeen met de zogenaamde diepte van het werk. Het is totale onzin. Dus om die contexten te zien als goede plekken om te praten over dingen, verschilt niet veel van een religieus iemand die zegt dat je je moet aansluiten bij hun Bijbelstudie vanwege het goede dat hun kerk doet voor de gemeenschap. En het droevige is dat de gemiddelde kerk waarschijnlijk meer doet in termen van gemeenschapsorganisatie. Dus ja, fuck de kunst, serieus. Fuck muziek. En fuck religie, nu we het er toch over hebben.'

Thaemlitz zei eens dat toen ze opgroeide, ze absoluut geen interesse had in iets 'transcendentaals', simpelweg omdat ze altijd al in een strijd verwikkeld was om in contact te komen met de werkelijkheid. Deze logica van 'rusteloze demystificatie' is ook in haar werk te vinden. In Deproduction presenteert Thaemlitz haar argumenten op een serieuze manier. Toch verzet ze zich tegen een stille instemming met de sponsoring van kunstinstellingen. Ze heeft echter, zoals ze al zo vaak heeft gezegd, geld nodig om te overleven. Daarnaast is een houding van non-coöperatie, verveling en hopeloze uitdaging een persoonlijke en politieke realiteit van haar. Alleen omdat iets 'kunst' is, wil dat nog niet zeggen dat het geen werk is. Er is niets om bijzonder hoopvol over te zijn, er komt geen revolutie. Thaemlitz gaat in tegen culturen die 'positieve revoluties' prediken en keert zich af van de optimisme-industrie. Er is nog te veel om voor te vechten, lokaal aan te kaak te stellen, te bediscussiëren, te weigeren en te beschermen, ook in het aangezicht van geweld.